Wat de economische problemen van China voor de wereld betekenen

Er is een gezegde dat zegt dat wanneer de Verenigde Staten niezen, de rest van de wereld verkouden wordt. Maar wat gebeurt er als China ziek is?

De op een na grootste economie ter wereld, met ruim 1,4 miljard inwoners, wordt geconfronteerd met een groot aantal problemen, waaronder trage groei, hoge jeugdwerkloosheid en een vastgoedmarkt die in wanorde verkeert.

Hoewel deze kwesties Peking veel kopzorgen bezorgen, hoe belangrijk zijn ze dan voor de rest van de wereld?

Analisten zijn van mening dat de vrees voor een dreigende mondiale catastrofe overdreven is. Maar multinationale bedrijven, hun werknemers en zelfs mensen die geen directe banden met China hebben, zullen waarschijnlijk op zijn minst een deel van de gevolgen ondervinden. Uiteindelijk hangt het af van wie je bent.

“Als Chinezen bijvoorbeeld gaan bezuinigen op uit eten gaan tijdens de lunch, zal dat dan gevolgen hebben voor de wereldeconomie?” vroeg Deborah Elms, uitvoerend directeur van het Asian Trade Center in Singapore.

“Het antwoord is niet zo veel als je zou denken, maar het heeft zeker gevolgen voor bedrijven die rechtstreeks afhankelijk zijn van de binnenlandse Chinese consumptie.”

Honderden grote mondiale bedrijven, zoals Apple, Volkswagen en Burberry, halen een groot deel van hun inkomsten uit de enorme consumentenmarkt van China, en zullen schade ondervinden van de lagere gezinsuitgaven. De overloopeffecten zullen dan worden gevoeld door duizenden leveranciers en werknemers over de hele wereld die afhankelijk zijn van deze bedrijven.

Als we bedenken dat China verantwoordelijk is voor meer dan een derde van de mondiale groei, zal elke vorm van vertraging ook buiten zijn grenzen voelbaar zijn.

Het Amerikaanse kredietbeoordelaar Fitch zei vorige maand dat de groeivertraging in China “een schaduw werpt over de mondiale groeivooruitzichten” en verlaagde zijn voorspellingen voor de hele wereld in 2024.

Volgens sommige economen wordt het idee dat China de motor van de mondiale welvaart is echter overdreven.

“Wiskundig gezien is China verantwoordelijk voor ongeveer 40% van de mondiale groei”, zegt George Magnus, econoom aan het China Centre van de Universiteit van Oxford.

“Maar wie profiteert van deze groei? China heeft een enorm handelsoverschot. Het exporteert veel meer dan het importeert, dus hoeveel China wel of niet groeit heeft meer met China te maken dan met de rest van de wereld.”

Als China echter minder uitgeeft aan goederen en diensten – of aan het bouwen van woningen – betekent dat er minder vraag is naar grondstoffen en basisgoederen. In augustus importeerde het land bijna 9% minder vergeleken met dezelfde periode vorig jaar, toen het nog onder coronavrije beperkingen viel.

“Grote exporteurs als Australië, Brazilië en veel landen in Afrika zullen hierdoor het meest getroffen worden”, zegt Roland Raja, directeur van het Centre for Indo-Pacific Development van het Lowy Institute in Sydney.

De zwakke vraag in China betekent ook dat de prijzen daar laag zullen blijven. Vanuit het perspectief van de westerse consument zou dit een welkome manier zijn om de prijsstijgingen te beperken zonder verdere renteverhogingen.

“Dit is goed nieuws voor mensen en bedrijven die moeite hebben om met de hoge inflatie om te gaan”, zegt Raja. Daarom kunnen gewone consumenten op de korte termijn profiteren van de groeivertraging in China. Maar er zijn vragen voor de langere termijn voor mensen in de ontwikkelingslanden.

De afgelopen tien jaar heeft China meer dan 1 biljoen dollar geïnvesteerd in enorme infrastructuurprojecten die bekend staan ​​als het Belt and Road Initiative.

Meer dan 150 landen hebben Chinese fondsen en technologie ontvangen om wegen, luchthavens, zeehavens en bruggen te bouwen. Volgens de heer Raja zou de betrokkenheid van China bij deze projecten kunnen afnemen als de economische problemen in eigen land aanhouden.

“Nu zullen Chinese bedrijven en banken niet meer dezelfde financiële vrijgevigheid kunnen verspreiden in het buitenland”, zegt hij.

Hoewel een daling van de Chinese investeringen in het buitenland mogelijk is, is het niet duidelijk hoe de binnenlandse economische situatie in China zijn buitenlands beleid zal beïnvloeden.

Sommigen geloven dat een kwetsbaarder China zou kunnen proberen de beschadigde betrekkingen met de Verenigde Staten te herstellen. Amerikaanse handelsbeperkingen hebben gedeeltelijk bijgedragen aan een daling van 25% van de Chinese export naar de VS in de eerste helft van dit jaar, terwijl de Amerikaanse minister van Handel Gina Raimondo China onlangs als ‘niet-investeerbaar’ voor sommige Amerikaanse bedrijven heeft omschreven.

Maar er zijn geen aanwijzingen dat de Chinese aanpak verzacht. Peking blijft wraak nemen met eigen beperkingen, bekritiseert regelmatig de ‘Koude Oorlog-mentaliteit’ van westerse landen en lijkt goede betrekkingen te onderhouden met de autoritaire leiders van de gesanctioneerde regimes, zoals de Russische president Vladimir Poetin en de Syrische president Bashar al-Assad .

Ondertussen blijft een groot aantal functionarissen uit de Verenigde Staten en de Europese Unie maandelijks naar China reizen om de gesprekken over bilaterale handel voort te zetten. De waarheid is dat maar weinig mensen echt weten wat er tussen de Chinese retoriek en het Chinese beleid ligt.

Een van de extremere interpretaties van deze onzekerheid komt van agressieve waarnemers in Washington, die zeggen dat de achteruitgang van de Chinese economie invloed zou kunnen hebben op de manier waarop China omgaat met Taiwan, het zelfbesturende eiland dat Peking claimt als zijn eigen territorium.

Eerder deze maand zei het Republikeinse Congreslid Mike Gallagher – voorzitter van de Select Committee on China in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden – dat problemen thuis de Chinese leider Xi Jinping ‘minder voorspelbaar’ maken en hem ertoe kunnen aanzetten ‘iets stoms te doen’. “met betrekking tot Taiwan.

Het idee is dat als het duidelijk wordt, zegt Raja, dat “het Chinese economische wonder voorbij is”, de reactie van de Communistische Partij “een heel grote impact zou kunnen hebben.”

Er zijn echter veel mensen die dit idee verwerpen, waaronder de Amerikaanse president Joe Biden. Toen hem naar deze mogelijkheid werd gevraagd, zei hij dat president Xi momenteel druk bezig is met het aanpakken van de economische problemen van het land.

“Ik denk niet dat dit China ertoe zal aanzetten Taiwan binnen te vallen – integendeel. China beschikt waarschijnlijk niet over dezelfde mogelijkheden als voorheen”, zei Biden.

Als er echter één les is die we uit de geschiedenis leren, is het dat we het onverwachte moeten verwachten. Zoals Elms opmerkt, voorspelden maar weinig mensen vóór 2008 dat subprime-hypotheken in Las Vegas schokgolven door de wereldeconomie zouden sturen.

De echo’s van 2008 zorgen ervoor dat sommige analisten zich zorgen maken over wat bekend staat als ‘financiële besmetting’. Dit omvat het nachtmerriescenario van een vastgoedcrisis in China die leidt tot een volledige ineenstorting van de Chinese economie, wat leidt tot een financiële ineenstorting over de hele wereld.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat vergelijkingen met de subprime-hypotheekcrisis – die leidde tot de ineenstorting van zakenbankgigant Lehman Brothers en een mondiale recessie – verleidelijk zijn. Maar volgens Magnus zijn deze resultaten niet helemaal accuraat.

“Dit zal geen schok van het type Lehman zijn”, zegt hij. “Het is onwaarschijnlijk dat China zijn grote banken failliet zal laten gaan – en het heeft sterkere balansen dan de duizenden regionale en gemeenschapsbanken die in de VS zijn omgevallen.”

Mevrouw Elms is het daarmee eens: “De Chinese vastgoedmarkt is niet op dezelfde manier verbonden met de financiële infrastructuur als subprime-hypotheken in de VS. Bovendien is het Chinese financiële systeem niet dominant genoeg om de directe mondiale impact te hebben die we hebben gezien.” Uit de Verenigde Staten in 2013. 2008.”

“We zijn wereldwijd met elkaar verbonden”, zegt ze. “Als een van de grote motoren van de groei niet werkt, heeft dat invloed op de rest van ons, en vaak op een manier die we nooit hadden verwacht.”

“Dit betekent niet dat ik denk dat we op weg zijn naar een herhaling van 2008, maar het punt is dat wat soms op lokale en lokale zorgen lijkt een impact op ons allemaal kan hebben. Zelfs op manieren die we ons niet hadden kunnen voorstellen.”