Wet sag: natte sag album recensie

Maak je been nat met humor om deze verwachtingen te doorbreken. Het orgasme dat ik kreeg ik bedoel meisjes De fundamentele verwijzingen en toespelingen in “Chaise Longue” leken een beetje overdreven – bewijs van luisteraars die wanhopig op zoek waren naar luxe (en vermoedelijk haalden ze hun schouders op over het absurde in stomerij’s Voor de eerste keer) – maar er zijn enkele echt grappige momenten elders op het album. Het is het beste om de verschillende situaties van existentiële terreur waarin ze zich bevinden te overdrijven, ook al brengen ze soms verwoestende beledigingen aan. De schokkerige golven in A Piece of Shit nemen een telefoontje aan van een boze ex, en in het begin schudt Tisdale hun beschuldigingen van zich af en gebruikt negativiteit om ze nog meer kwaad te maken: “I’m a bitch? / OK / Wat helpt je om ’s nachts te slapen ?” Chambers voegt zich bij hen in een vreemd, ietwat vreemd deuntje dat nog erger maakt: “Ja, als een stuk stront, het zinkt of drijft / Dus je maakt een ritje op de boot van je vader.”

Afgezien daarvan zijn er tal van spottende verwijzingen naar mijn penis, schaamhaar, masturbatie en bespotting van mama en papa die kunnen verslijten als een nat been dat leunt op buitensporige kleinzieligheid. Soms, wanneer ze de lage weg gaan, is het gewoon de lage weg: “Ik ben zo veel wakker geworden / cola light”, bespotten ze “Oh nee”, een lyrische analoog die dieper wordt als ze denken aan overmatig gebruik van de telefoon, een onderwerp dat ze niet Niemand hoeft er nog eens over te schrijven. (Ze hebben het in ieder geval goedgemaakt met wat actievolle chaos.) En het laatste nummer, “Too Late Now”, is ongetwijfeld een voelbare paniekaanval over het punt van dit alles dat concludeert: “Ik heb gewoon een bubbelbad nodig om zet me op een hoger pad”, voelt een spies van Zelfzorg al ouderwets aan.

Het meest acuut is hun scherpe oog voor het beoordelen van zelfbedrog: hoe gevoelens van midden twintig en opwinding eenvoudig worden verzacht door de laagste niveaus. Hoewel geen van deze noten nieuw is (ze zijn de basis van soulvolle indierock die het oude, door feesten begonnen genre volgde), kreeg Witt er door nuance een voorsprong op. “Being in Love” suggereert een poreuze barrière tussen gevoelens van totale depressie en verliefdheid, een riskante romance die ze verkopen op basis van de kracht van een grote, domme modderstroom van knieën in het refrein. Wanneer een kreet van lawaai aan het einde van “Angelica”, een lied over een vies feest, overkookt, zingt Teasdale vrolijk over “Good Times/All the Time” – het is “We Can’t Stop” met Red Stripe en muurbloempjes.

Een of andere idioot verplaatst met zijn band weer een shitparty in “I Don’t Want To Go Out” naar Los Angeles. “Blijf je voor altijd jong?” Vraagt ​​Tisdale in een roes voordat hij licht op de zaak werpt Jarvis Imitatie: “Ik zei ja – en ik ga weg.” Zoveel als Teasdale en Chambers soms genieten van kinderlijke vergetelheid (de gammele “supermarkt” koestert zich in de tumultueuze chaos van in steen gehouwen boodschappen), je hebt het gevoel dat ze zich niets ergers kunnen voorstellen dan de veroordeling van de eeuwige jeugd. Hun eerste debuut beknibbelt niet op het schetsen van de verschrikkingen van het zijn van een jonge vrouw – maar de exotische, edgy genoegens zijn ook een bewijs van het creëren van je eigen overlevingsrealiteit.