Wetenschappers hebben een verbazingwekkend bewaard gebleven hart van 380 miljoen jaar ontdekt

Het hart van een 380 miljoen jaar oude vis is gevonden in een stuk Australisch sediment, waardoor de hartslag van wetenschappers omhoog gaat. Dit orgaan is niet alleen in uitstekende staat, maar het kan ook aanwijzingen geven over de evolutie van gewervelde dieren met kaken, waaronder jij en ik.

Het hart behoort tot een uitgestorven klasse van gepantserde vissen met kaken die geleedpotigen worden genoemd en die in het Devoon tussen 419,2 miljoen en 358,9 miljoen jaar geleden floreerden – en het hart is 250 miljoen jaar ouder dan de kaken van de viskern die momenteel de “oudste” draagt. Maar hoewel de vis erg oud is, heeft de plaatsing van zijn S-vormige hart met twee kamers ertoe geleid dat onderzoekers de verrassende anatomische overeenkomsten tussen oude zwemmers en moderne haaien hebben opgemerkt.

Professor Kate Triangstick, paleontoloog van gewervelde dieren aan de Curtin University in Australië en co-auteur van een nieuwe studie over de bevindingen, zei. “Deze vissen hebben letterlijk hun hart in hun mond en onder hun kieuwen – net als de haaien van vandaag”, zei Triangstick.

de studie Rug in Wetenschap op woensdag.

De wetenschappers keken extra nauwkeurig naar de exacte locatie van het orgel omdat ze het konden observeren in relatie tot de maag, darmen en lever van de gefossiliseerde vis, die zeldzaam zijn.

“Ik kan je niet vertellen hoe verrast ik was om een ​​prachtig bewaard 3D-hart en andere organen in dit oude fossiel te vinden,” zei Trinagistic.

De fossielen werden ontdekt door paleontologen tijdens een expeditie in 2008 bij GoGo Formation, en ze dragen bij aan een hoeveelheid informatie die op de site is verzameld, waaronder de oorsprong van de tanden en inzichten over de overgang van vinnen naar ledematen. De GoGo-formatie, een sedimentaire afzetting in de Kimberley-regio van West-Australië, staat bekend om zijn rijke fossielenbestand dat het Devoon-rifleven uit het Paleozoïcum ondersteunt, inclusief de overblijfselen van delicate weefsels zoals zenuwen en embryo’s met navelstrengen.

“De meeste gevallen van behoud van zacht weefsel worden gevonden in platte fossielen, waar de zachte anatomie niet meer is dan een stipje op de rots”, zei co-auteur Per Ahlberg van de Zweedse Universiteit van Uppsala. “We hebben ook het geluk dat we met moderne scantechnieken deze kwetsbare zachte weefsels kunnen bestuderen zonder ze te vernietigen. Twee decennia geleden zou het project onmogelijk zijn geweest.”

Deze technieken omvatten neutronenbundels en röntgenmicroimaging, die dwarsdoorsneden van fysieke objecten creëren die vervolgens kunnen worden gebruikt om virtuele 3D-modellen te recreëren.

Er werd licht geworpen op de fossiele ontdekkingen van moderne vissen Hoe staan ​​”dinosaurusvissen”, een bedreigde diersoort, op hun kop? Hoeveel prehistorische hagedisvissen? Het leek op een dolfijnflipper.

Maar voor degenen die dergelijke ontdekkingen misschien niet als belangrijk beschouwen, herinnert studieco-auteur Ahlberg eraan: dat het leven, op het meest basale niveau, een evoluerend systeem is.

“Het feit dat wijzelf en alle andere organismen met wie we de planeet delen, zijn geëvolueerd van een gemeenschappelijke afdaling via een evolutieproces, is geen toeval”, zei Ahlberg. “Het is de meest diepgaande waarheid van ons bestaan. We zijn allemaal verbonden, in de meest letterlijke zin.”