Wetenschappers hebben verder bewijs gevonden van zout water op het oppervlak van Mars

Het staat misschien bekend als de rotsachtige rode planeet, maar het bewijs is dat zout water zich ophoopt aan de voet van polaire sedimenten op Mars.

Professor Graziella Caprarelli van de University of Southern Queensland maakt deel uit van een internationaal team dat kijkt naar de heldere reflectiesignalen onder het oppervlak van Mars, die voor het eerst werden waargenomen in gegevens die tussen 2010 en 2019 werden verkregen door de grondlegger van de MARSIS-radar aan boord van de Mars Express.

Het Italiaanse team suggereerde voornamelijk dat de reflecties verwijzen naar een mengsel van zoutmeren, en ze publiceerden hun onderzoek in Wetenschappen in 2018 en in natuurlijke astronomie in 2021. Onlangs leverde een nieuwe samenwerking tussen het Italiaanse team en onderzoekers in de Verenigde Staten nieuw bewijs op dat deze interpretatie ondersteunt.

De resultaten van deze onderzoeken zijn onlangs gepubliceerd in tijdschriften Natuurcommunicatie en de Journal of Geophysical Research: Planeten.

Prof. Caparrelli zei dat nieuwe laboratoriumexperimenten en simulaties alternatieve verklaringen hebben uitgesloten.

“We hebben vragen onderzocht zoals ‘Kunnen de sterke radarsignalen worden geproduceerd door andere soorten materialen zoals modder of zoutijs, of door constructieve interferentie'”, zei ze.

“De meest recente artikelen behandelen de al lang bestaande vraag met betrekking tot temperaturen aan de voet van de Antarctische dop: tot nu toe werden ze als te laag beschouwd, zelfs voor pekel om vloeibaar te zijn.”

Professor Caparelli, een medewerker van het Centre for Astrophysics van de University of Southern Queensland, heeft thermische modellen ontwikkeld en het temperatuurbereik berekend aan de voet van de zuidelijke poolkap van Mars, onder het South Polar Layered Sediment (SPLD).

“We besloten de fysieke eigenschappen van het sediment zelf te bestuderen door de voortplanting van radargolven door waterijs en stof te modelleren.”

De nieuwe berekeningen stellen het percentage stofinsluitingen in het sediment tussen 5% en 12%, verder aangepast het hoogste tarief 230 K (-43 °C) voor basistemperatuur.

“Onze studies tonen aan dat temperatuur- Aan de basis SPLD die tot nu toe door andere onderzoekers is berekend (ongeveer 170-180 K), is deze sterk onderschat en kan in plaats daarvan gemakkelijk 200 K (-73 ° C) bereiken, wat in het smelttemperatuurbereik van perchloorpekel ligt’, zei professor Caprarelli .

“Nieuwe laboratoriumexperimenten uitgevoerd in de laboratoria van Rome Tri University (Italië) en het Southwest Research Institute (VS) tonen verder aan dat de fysieke eigenschappen van de pekel bij deze herziene temperaturen volledig consistent zijn met de sterkte van de radarsignalen die van de basis worden verkregen van het Martiaanse Antarctische sediment.”