Zijn de zaken dit jaar echt anders voor de Celtics? Boston zou minder genadig moeten zijn voor de hitte.

Maar waar het om gaat als de met 64 overwinningen beste geplaatste Celtics hun eerste ronde van de play-offs tegen het verraderlijke Miami Heat ingaan, is of het hier anders is.

Het gaat erom dat het anders is dan vorig jaar.

Ik denk dat het. Ik wel, en dat zou jij ook moeten doen.

Celtics – Met vijf getalenteerde, veelzijdige spelers, een sterk verbeterde bank en Aanvalsflexibiliteit is ontgrendeld met de komst van Kristaps Porzingis – Ze zijn een team dat superieur is aan het team dat vorig jaar met 3-0 achterliep en in zeven wedstrijden in de Eastern Conference Finals verloor van de Heat.

Maar het moet erkend worden dat de overwinning van de Celtics in Game 1 op zondag, hoe indrukwekkend en dominant deze ook meestal was, een aantal oude bekende zorgen liet voortduren.

De Celtics begonnen aan de opener alsof ze al weken op deze etappe en dit moment hadden gewacht en namen een 17-2 voorsprong. De Heat ontketende uitbarstingen van tegenaanvallen, maar nadat de Celtics met 31-14 voor stonden in het derde kwart en met 91-59 in de aanloop naar het vierde kwart, leek het erop dat het allemaal voorbij was.

En het was. Maar niet zonder veel onnodige stress.

De Celtics gingen in de aanvalsmodus over op de casual modus, de Heat hield nooit op met afbrokkelen, en… nou ja, zelfs toen de tijd en de score aangaven dat de wiskunde nooit in het voordeel van Miami was, werd het meer dan een beetje ongemakkelijk, vooral nadat… Dat Delon Wright was de back-up van de Heat. Hij besloot bij schijnbaar elke andere trip naar de rechtbank een 3 te scoren.

“Ik denk dat we dat moment moeten nemen waarop ze die comeback beginnen te maken en dat moeten gebruiken als ons momentum voor de toekomst”, zei Porzingis, die bijna eerlijk was over de slechte gewoonten van de Celtics. “Ze kunnen schieten. Ze kunnen ook wat stoten uitdelen. Ze zijn ook gevaarlijk. We kunnen het niet als vanzelfsprekend beschouwen en zeggen: 'Oké, we kunnen ze wel passeren.' ons vooruitgaan zal heel belangrijk zijn.”

De Celtics wonnen met 20 punten verschil. Dit wordt beschouwd als een explosie. Maar soms hebben de Celtics een manier om een ​​grote voorsprong klein te laten lijken.

Het lijkt misschien vreemd om dat te zeggen, maar het is de waarheid: het grootste schot van de dag ging niet naar Porzingis, Jayson Tatum of Jaylen Brown toen zij hun vroege voorsprong vestigden, of door Sam Hauser, die de leiding nam 1985Scott Weidman In het tweede kwartaal, Begraaf vier drieën zonder te missen.

Derrick White scoorde het derde doelpunt met nog 3 minuten en 35 seconden te gaan, waardoor de Celtics een voorsprong van 106-88 kregen. Het verlaagde de Heat met 18-2 en bevestigde dat de Celtics inderdaad plannen hadden om nog een schot te maken vóór de laatste zoemer.

Geef toe: je begint het je af te vragen.

(Wit speelde trouwens een geweldige tweede helft, scoorde 18 van zijn 20 doelpunten en maakte slimme beslissing na slimme beslissing. Ik denk nog steeds dat de Celtics beter gediend zouden zijn als White met elk belangrijk balbezit zou beginnen.)

Het vierde kwartaal was ook een betere herinnering aan de extreme volatiliteit die kan optreden als de zaken niet goed worden afgehandeld, terwijl dat wel had kunnen gebeuren. De Celtics hadden hier vorig jaar last van toen Tatum zijn enkel rolde tijdens de eerste actie van Game 7, waardoor hun lange klim uit hun drie-game hole in die serie werd verpest.

Op een beangstigend moment laat in het vierde kwartaal zorgde de bereidheid van de Celtics om de Heat te laten denken dat ze aan een comeback bezig waren er bijna voor dat Tatum opnieuw gewond raakte. Met nog 59,1 seconden te gaan en de Celtics met 110-94 voor, werd Tatum verslagen door Caleb Martin, de roekeloze speler van de Heat. Tatum landde op zijn staartbeen en sprong omhoog, maar de val was genoeg om de menigte in de Tuin tegelijk naar adem te laten happen.

De Celtics stonden aan het begin van het vierde kwart met 32 ​​punten voor. Maar omdat ze wat speelden en de zaken gespannen, zo niet bepaald dichtbij, stonden de Celtics lange tijd bovenaan nadat ze in de eerste drie kwartalen op geweldig werk hadden vertrouwd.

Zij moeten deze les leren. Ze kunnen de Heat – de turbulente, trotse, fysieke, slordige, Jimmy Butler-loze, verdedigende Eastern Conference-kampioen Heat – geen enkele kans geven om iets ongrijpbaars te doen dat invloed heeft op de Celtics buiten deze serie.

Kijk maar eens rond in de competitie. Giannis Antetokounmpo en Joel Embiid raakten gewond. De Heat verliezen hun ziel in Butler, en dat geldt ook voor de moedige Terry Rozier. Een van de kleine wonderen van dit Celtics-seizoen is dat ze gezond en wel bleven op weg naar de play-offs. Het is een van hun grootste voordelen. Dat kunnen ze niet in gevaar brengen door kansen te verspillen om het spel te onderbreken en van het veld te lopen.

De Celtics zijn het veruit superieure team. Ze moeten de Heat daar meedogenloos en genadeloos aan herinneren. Ze kunnen The Heat geen zuurstof, vluchtige hoop of de Flashes een kans geven om een ​​wedstrijd in Boston te stelen. Dit zou een 'sweep' in de eerste ronde moeten zijn, en eentje met minder spanning dan twee jaar geleden in vier wedstrijden.

Maar de Celtics moeten ook weten dat ze niets als vanzelfsprekend kunnen beschouwen tegen de hitte. Alles – alles – moet verdiend worden.

Het is hier anders. Ja dat is zo. Dit jaar zijn de zaken anders. De Celtics verpletterden de Heat gedurende het grootste deel van Game 1. De volgende stap om te bewijzen dat ze veranderd zijn en dat de nodige lessen zijn geleerd, is om dat woensdag in de tweede wedstrijd opnieuw te doen. Maar met minder genade.

Chad Finn is te bereiken op [email protected]. Volg hem @GlobeChadFinn.