Bill Nighy zal je hart breken

In een jaar van megashows zoals Cate Blanchett in de film “Tar” En de Brendan Fraser in “The Whale” Het is rustgevend en soms verontrustend om Bill Nighy zo kalm te zien in de bevestigingsfilm ‘Living’.

Nighy spreekt zelden luid fluisterend zoals meneer Williams, een trillende man die een terminale ziekte verbergt voor zijn zoon en zijn staf. De acteur ontploft nooit van woede, huilt van pijn of gilt van extase. Het is akelig stil. Net als Williams verbergt Nighy ook een geheim voor ons, en wij zijn op onze beurt gebiologeerd door elke knippering en zucht.

De 73-jarige Britse acteur, die een carrière van vier decennia op het podium en op het witte doek achter de rug heeft, maakt een goede kans om zijn welverdiende eerste Academy Award-nominatie te verdienen.

‘Living’, een geweldige film in alle opzichten, is een slimme bewerking van Akira Kurosawa’s film ‘Ikiru’ (of ‘Living’) uit 1952 en is toepasselijk overgebracht naar het naoorlogse Londen in 1952.

Williams is een onhandige bureaucraat in de inmiddels ter ziele gegane London County Council, waar hij de leiding heeft over het Department of Public Works. Gevreesd en gerespecteerd door zijn personeel, zoals de helderogige Mr. Wakeling (Alex Sharp), doet hij niets anders dan de verzoeken van bezorgde burgers negeren, of ze doorsturen naar andere toezichthouders die ze in een afgedankte archiefkast schuiven. Zijn kantoor is een cirkel van berustende nietsdoen – een beetje zoals het leven.

Op een dag komt de man die de leiding heeft op mysterieuze wijze niet naar zijn werk en neemt in plaats daarvan de trein naar het strand van Brighton, waar hij dronken wordt in de kroeg met een excentrieke auteur. Hij begint ook een ontmoeting met de mooie assistente Margaret (Amy Lou Wood, Samia) – niet romantisch – voor de lunch en de film. Degenen die het dichtst bij de weduwnaar staan, zoals zijn onverschillige en op geld beluste zoon, staan ​​versteld van zijn gedrag.

Williams brengt hen verder in de war als hij geobsedeerd raakt door de verzoeken van drie moeders om een ​​speeltuin te bouwen op een verlaten terrein in hun buurt om kansarme kinderen te dienen. Hij is vastbesloten om er alles aan te doen om het project tot een goed einde te brengen.

In die scènes breekt Nighy – haar bovenlip nog steeds stijf – je hart. Awakened Williams lijkt op Scrooge op kerstochtend, alleen meer levensecht en onze dichtgeknoopte trechter dan een Victoriaanse heer in een badjas die een kind beveelt een gans te kopen.

Regisseur Oliver Hermanus heeft net zoveel terughoudendheid als zijn ster (en voor een film van zo’n bescheiden omvang beheert hij op bewonderenswaardige wijze het geloofwaardige Groot-Brittannië uit de jaren vijftig), en de kijker voelt zich nooit emotioneel gemanipuleerd.

Wanneer onze ogen beginnen te huilen richting het spirituele einde, zijn we verrast en spiegelen we hetzelfde als de personages.