Aaron Boone negeert de gruwelijke realiteit van de Yankees door een briljante show neer te zetten

Als dit voor Aaron Boone niet werkt, werkt het misschien wel in de wereld van de politiek, of beter gezegd in de wereld van de diplomatie.

Of als hij een loonsverlaging van 97 procent krijgt (een redelijke schatting), zou hij kunnen schrijven voor een van die websites gewijd aan positief nieuws over het team.

In de tussentijd kunnen we erop rekenen dat de manager van de Yankees de vriendelijkste manier vindt om elke fout of wangedrag te beschrijven. Hoewel dit voor hem heeft gewerkt – hij is in zijn zevende jaar manager van de Yankees, het langste in die positie zonder een kampioenschap te winnen – is hij soms te toegeeflijk tegenover zijn spelers, wat deze week is gebeurd.

Dit is waar wij moeten ingrijpen. Het vereist het vinden van een balans. De werkelijkheid moet weer boven komen drijven. Ongewassen eerlijkheid kan nuttig zijn. (We zullen hieronder een deel daarvan bespreken.)

Boone maakte sommige fans boos toen hij een walk-off pass gaf aan Gold Glove-winnende back-middenvelder Trent Gresham nadat Gresham’s schijnbare onverschilligheid ervoor zorgde dat de Yankees donderdag in Game 3 het honk verloren na een overwinning op de Reds, die ook de wedstrijd verloren. (Terwijl hij één moment nam, leek de normaal gedistingeerde quarterback op mij als ik The Post ophaal wanneer deze om 6 uur ’s ochtends wordt bezorgd.) Zelfs de volgende dag bleef Boone erop wijzen dat het spel er niet goed uitzag omdat Grisham zo getalenteerd is. en speelt zo gemakkelijk.

Hoewel dit onmiskenbaar is – Boone is bijzonder goed in het vermijden van leugens – was het ook een schokkend slecht stuk dat het verdient om als zodanig te worden omschreven.

Uiteindelijk sprak Boone met Gresham en vertelde het hem blijkbaar rechtstreeks. Grisham heeft de boodschap echter begrepen, en dat is het belangrijkste.

“Ik had dat toneelstuk moeten maken”, vertelde Gresham me eerlijk gezegd.

Boone, wiens team een ​​reeks begon in het Yankee Stadium tegen de rivaliserende Red Sox, zou zijn team of zijn spelers niet aanvallen. Niet in het openbaar, hij zou het niet doen.

“Ik probeer niet te emotioneel te worden omdat we een aantal wedstrijden hebben verloren of een aantal wedstrijden hebben gewonnen. Ik voer de gesprekken die volgens mij nodig zijn”, legde Boone uit.

Het managen van een team komt neer op een reeks berekeningen, en Boone heeft duidelijk al lang geleden besloten om de zaken positief te houden als hij met de pers over zijn spelers spreekt. Dit is inderdaad al tientallen jaren een trend in honkbal, en in verschillende mate gebruikt bijna elke manager de microfoon om een ​​vrolijke (of op zijn minst betere) draai te geven aan alles wat er gebeurt.

Het uiten van gelukkige gedachten is voor Boone niet moeilijk, aangezien hij van nature een heel aardig persoon is (behalve de scheidsrechters), en in elke situatie de positieve kant ziet. Bon zou niet boos zijn; Hij wordt gewoon niet boos. Daarom zijn we hier.

De methode van Boone vereist een paar verbale gebaren, en Boone, een USC-afgestudeerd die alles optimistisch kan laten klinken en beter is met woorden dan ik (niet lachen alsjeblieft), zal altijd de best mogelijke manier vinden om te beschrijven wat er aan de hand is. Uiteraard negeerde Boone de woorden op sociale media van Richard Schenk, de slagcoach van Aaron Judge, die erop wees hoe slecht het team presteerde en de organisatie de schuld gaf. (Boone is zelfs aardig voor tegenstanders.)

Het is duidelijk dat ze elk een andere baan hebben, en misschien ook een andere persoonlijkheid. En hoewel ik niet kan zeggen dat ik genoeg weet om de ontwikkelingsfunctionarissen van de Yankees de schuld te geven van de problemen van spelers die het systeem hebben doorlopen (behalve de grote rechter natuurlijk), is het ook verfrissend om van tijd tot tijd een openhartig perspectief te horen. tijd.

Laten we nu enkele feiten leren kennen. De Yankees zijn de afgelopen zeventien wedstrijden met 4-13 gestegen en het lijkt erop dat ze er slechter aan toe zijn. In de laatste 11 nederlagen kwam de ploeg niet verder in de score. Zelfs niet in één ronde. Je hebt geen wiskundige nodig om te beseffen dat dit minstens 99 rondes zonder vooruitgang betekent. Dat is logisch gezien de gang van zaken.

Boone gebruikte vrijdag intussen de uitdrukking ‘moeilijke periode’ om de afgelopen weken te documenteren, die niets minder dan tragisch waren (geen woord dat hij zou gebruiken). Hoewel ik heel veel van Bonn houd (en ik heb het niet alleen over diplomatie), wordt het tijd dat iemand de woorden kiest die de situatie het beste beschrijven.

Boone merkte ook op hoe “sorry” het is dat de fouten van zijn belangrijkste spelers negatief worden behandeld. Maar dat is wat Major League-teams doen als ze fouten maken: ze maken ze passief.

Het team dat ooit de beste in honkbal was, presteert de laatste tijd ondermaats. De prestaties van Carlos Rodon, Luis Gil en Marcus Stroman zijn na indrukwekkende starts afgenomen.

Laten we eerlijk zijn, er gaat bijna niets boven 1) Rechter, die nog steeds op tempo ligt zoals Babe Ruth, 2) Juan Soto, die niet ver van dat tempo af zit, en 3) de terugkeer van Gerrit Cole.

Terwijl Boone praat alsof sommige spelers de afgelopen dagen ondermaats zijn, is de realiteit dat bijna iedereen behalve de MVP-genomineerden dat is. Van de 10 actieve Yankees-spelers met de meeste slagbeurten hebben er slechts twee – Judge en Soto – een OPS+ boven de 100. Dat klopt, de andere acht zijn allemaal onder het gemiddelde.

“Ze verloren er dertien [17] terwijl [Judge] “Hij slaat als een MVP. De bullpen-ontwikkeling van de Yankees is verschrikkelijk”, schreef Schenk op X, voorheen bekend als Twitter, in reactie op het YES Network-account.

Hoewel hij wel of niet gelijk heeft over het vervolg, was het leuk om een ​​rauwe, echte mening te horen.