Een dinosaurus groter dan een T. rex zwom en jaagde onder water

De studie zei dat botdichtheid kan worden gebruikt als een gids voor aanpassing aan het leven in het water, zelfs waterdieren die niet duidelijk zijn gevormd voor een aquatische levensstijl – zoals het nijlpaard – hebben zeer dichte botten.

De onderzoekers ontdekten dat spinosauriërs – een familie van roofzuchtige dinosaurussen die een hoogte van 15 meter (49 voet) kunnen bereiken In lengte (groter dan T. rex) – hij had dichte botten, wat aangeeft dat ze zich hebben aangepast aan het leven in water. Ze zeiden dat het waarschijnlijk was dat geen van de andere 39 dinosaurussen die het onderzoeksteam onderzocht als onderdeel van het onderzoek comfortabel in het water zou zijn geweest.

De relatie van Spinosaurus met water

Binnen de Spinosaurus-familie concludeerden ze dat Spinosaurus, die een zeilachtige eigenschap op zijn ruggengraat heeft, en zijn naaste verwant, Baryonyx, een verhoogde botdichtheid hadden en in staat was om te zwemmen en vissen terwijl hij onder water was – ongeveer zoals een krokodil of een nijlpaard . Sucomimus, een andere nauw verwante dinosaurus, had lichtere botten die het zwemmen moeilijker zouden maken. Uit de studie bleek dat het waarschijnlijk van water leefde en vis at, zoals blijkt uit zijn krokodilachtige neus en kegelvormige tanden, maar te oordelen naar zijn botdichtheid was het niet echt aan het zwemmen.

Spinosaurus kieuwen Helemaal niet hetzelfde bij dieren zoals nijlpaarden en krokodillen, die het grootste deel van hun tijd ondergedompeld in water doorbrengen; In plaats daarvan wordt het terug op de schedel geplaatst, zoals bij reigers en andere foeragerende dieren door hun neus in water te dompelen om te eten, “zei Holz, die niet betrokken was bij het onderzoek.

“Het nieuwe bewijs komt overeen met zijn vermogen om te duiken, althans voor een tijdje. Maar zoals we in de krant van vorig jaar lieten zien, kon hij geen echt snelle zwemmer zijn met dat enorme zeil, althans niet in het water.”

Jason Ball, universitair hoofddocent aan de Drexel University en directeur van fossiele voorbereiding aan het Bighorn Bassin Paleontological Institute, zei dat hij graag meer Spinosaurus-exemplaren in het onderzoek had willen zien.

“Oddball-dinosaurussen hebben de neiging om inzicht te geven in de uitersten van de evolutie van dinosauriërs”, zegt Ball, die niet bij het onderzoek betrokken was. “Hoe meer exemplaren er zijn, hoe beter het is om te begrijpen hoe ze zo raar zijn geworden.”

“Ik denk dat deze studie goed is om de beweging gaande te houden, maar er is altijd meer werk nodig om een ​​beter beeld te krijgen van het leven van iets heel exotisch en ver in de tijd.”

grote gegevens

Onderzoekers, inclusief wetenschappers Vanuit de Verenigde Staten, Europa en Marokko heeft hij eerst een database samengesteld van femur- en ribbotsecties van verschillende dieren om te begrijpen of er een wereldwijd verband bestaat tussen botdichtheid en gedrag.

Ze wierpen een breed net uit. “We hebben zeehonden, walvissen, olifanten, muizen en kolibries opgenomen. We hebben dinosaurussen van verschillende groottes en uitgestorven mariene reptielen zoals Mosasauriërs en plesiosaurussen. We hebben dieren die enkele tonnen wegen en dieren van slechts een paar gram. De verspreiding is erg groot,” zei Fabry.

Ze ontdekten dat dieren die zich onder water onderdompelen om voedsel te vinden, botten hebben die bijna volledig solide zijn, terwijl de dwarsdoorsneden van de botten van landbewoners meer op cakes lijken, met holle centra.

Ze ontdekten dat andere dinosauriërs, zoals de meerjarige plantenetende sauropoden, ook dichte beenbotten hadden, maar andere botten waren lichter in gewicht. Dit was een patroon dat ook werd gezien bij zeer zware levende wilde dieren zoals olifanten en neushoorns, zei Fabry.

Het onderzoek is een voorbeeld van een big data-benadering van paleontologie die intrigerende inzichten heeft opgeleverd in hoe dinosaurussen hun wereld leefden – iets dat vaak moeilijk vast te stellen is door de fossielen van individuele dieren te bestuderen.

Dit soort studies, volgens Jingmaye O’Connor, curator en co-auteur van het Field Museum Het bestuderen van de botdichtheid van honderden exemplaren is de “toekomst van de paleontologie”.

“Het duurt lang om te doen, maar het heeft wetenschappers in staat gesteld licht te werpen op grote patronen, in plaats van kwalitatieve waarnemingen te doen op basis van een enkel fossiel.”

Dit soort onderzoek heeft echter beperkingen, omdat een enkel individueel kenmerk geen volledig beeld kan geven van de levensstijl van een dier, zei Holz.

“Elke aanwijzing draagt ​​bij aan het algemene beeld. In dit specifieke geval hebben ze een fantastische nieuwe database opgeleverd van botdichtheid bij een verscheidenheid aan dieren met verschillende leefgewoonten. Dus in de toekomst kunnen we nu andere dieren vergelijken met levensstijlen die niet goed zijn begrepen”, aldus Holz.