Arsenal’s ‘beschamende’ VAR-aflevering, Hayes schakelt over naar USWNT en lelijke gezangen – The Briefing

Welkom bij The Briefing, elke maandag tijdens dit seizoen De atleet Hij bespreekt drie van de grootste vragen die voortvloeien uit het voetbal van dit weekend.

Dit was het weekend waarin Arsenal struikelde, Manchester United nog een week lang een crisis vermeed, Sheffield United hun eerste overwinning van het seizoen boekte en Luis Diaz een verbazingwekkende mate van vastberadenheid toonde om de gelijkmaker voor Liverpool te scoren in Luton Town.

Hier zullen we kijken naar de reactie van Mikel Arteta en Arsenal op de overwinning van Newcastle, hoe belangrijk het is voor Emma Hayes om de USWNT-baan op zich te nemen, en waarom de uitdrukking ‘altijd het slachtoffer…’ geen onschuldige balkongrap is…

Wat is de echte schaamte: arbitrage of de steun van Arsenal voor de klachten van Arteta?

Misschien moeten managers niet direct na wedstrijden interviews geven.

De frustratie is hoog, de emoties lopen hoog op en de kans dat ze iets onverstandigs zullen zeggen, stijgt enorm.

Vanuit dit perspectief, en op zichzelf, kun je de opmerkingen van Mikel Arteta over de leiding bij Arsenal’s 1-0 nederlaag tegen Newcastle op zaterdag begrijpen (of zelfs ermee eens zijn). Het doelpunt van Anthony Gordon werd misschien op drie punten afgekeurd, maar er was geen sluitend bewijs dat de bal uitging, Gordon geen buitenspel stond en de vraag of Joelinton Gabriel duwde, had beide kanten op kunnen gaan.

De irritatie was begrijpelijk. Hoewel in een ideale wereld elke manager volkomen eerlijk en kalm zou zijn over elke beslissing die met hem in strijd is, is het onrealistisch om dit altijd te verwachten.

Maar iedereen die de opmerkingen van Arteta zag voordat hij getuige was van het incident in kwestie, kan in de war zijn geweest toen ze ze uiteindelijk zagen, in afwachting van een veel groter onrecht. Arteta zei: “Ik schaam me, maar ik moet degene zijn die hier nu komt om te proberen de club te verdedigen en alsjeblieft om hulp te vragen, want het is een absolute schande dat dit doelpunt werd toegestaan, een absolute schande.”

Dit was slechts een controversiële oproep, geen overweldigend moment van incompetentie dat tot grote bezinningen en ontslag zou leiden bij PGMOL, het orgaan dat toezicht houdt op de scheidsrechters in het Engelse voetbal. Misschien was het een vergissing, misschien ook niet: in ieder geval lijken genoeg deskundigen en andere neutrale personen te denken dat de functionarissen gelijk hadden toen ze erop wezen dat het geen catastrofale vergissing was. Vreemd genoeg had de reactie van Arteta misschien iets proportioneeler geleken als het ging om de beslissing om Bruno Guimarães niet van het veld te sturen vanwege een kopstoot aan Jorginho, maar zijn woede was vooral gericht op het doelpunt.

Dat is echter waar we nu zijn. We hebben het punt bereikt, met de constante, nooit eindigende focus op scheidsrechterlijke beslissingen, verergerd door de VAR en de losse beloftes van perfectie, waarop een manager zich gerechtvaardigd voelt om een ​​beslissing als deze als gênant en schandelijk te bestempelen. Onderhandelbaar bestuur wordt nu niet langer alleen als dat gezien, maar als onderdeel van een breder verhaal en een gevoel van collectief onrecht.

Arteta’s reactie was buitenproportioneel en misschien had hij beter moeten weten – vooral nadat hij nog maar twee weken geleden zei “we moeten begrijpen dat er fouten gebeuren” van scheidsrechters – maar nogmaals, dat kun je begrijpen.

Waarschijnlijk bleef het daar… totdat Arsenal zondagmiddag een officiële verklaring aflegde waarin stond:

“Voetbalclub Arsenal steunt van harte de opmerkingen van Mikel Arteta na de wedstrijd na verdere onaanvaardbare scheidsrechtersfouten en VAR-fouten op zaterdagavond.”

Vermoedelijk zou het hen niets kunnen schelen wat iemand anders dacht, omdat ze hun manager steunden en de gevoelens van veel fans weerspiegelden. Maar het is ongebruikelijk dat een voetbalclub een ‘officiële verklaring’ aflegt, iets wat voorheen voorbehouden was aan het ontslag van managers enz., over een marginale arbitragebeslissing waarmee zij het niet eens zijn.

Je zou hopen dat de voetbalclub verstandiger en constructiever zou zijn als het haar doel zou zijn, zoals later in haar verklaring werd aangegeven, het verbeteren van de normen van scheidsrechters in de competitie. Je zou hopen dat zelfs als we accepteren dat het een vergissing was en dat Gordons doelpunt afgekeurd had moeten worden, sommige beslissingen tegen je zullen ingaan en dat iedereen volwassen genoeg moet zijn om dat te accepteren. Maar dat deden ze niet en onderschreven in plaats daarvan formeel de gefrustreerde woede van hun manager.

Dit is het gênante.

Hoe belangrijk is de aanstaande benoeming van Hayes als USWNT-coach?

Het Engelse voetbal zou heel vreemd aanvoelen zonder Emma Hayes.

Ze kwam in 2012 bij Chelsea, toen de Women’s Super League (WSL) nog maar aan het tweede seizoen bezig was. De WSL is, samen met het succes van het Engelse nationale team, de belangrijkste drijfveer geweest achter de toename van de populariteit en erkenning van het vrouwenvoetbal in Groot-Brittannië, en Hayes heeft daar een groot aandeel in gehad.

Ze heeft zes WSL-titels gewonnen, waarvan de afgelopen vier op rij. Ze hebben vijf FA Cups en twee League Cups gewonnen, en in 2020-21 wonnen ze alle drie de trofeeën in één seizoen, waardoor Chelsea pas het tweede team is dat de binnenlandse treble wint. Chelsea werd dat seizoen ook tweede in de Champions League, het tweede Engelse team en de eerste sinds 2007 die de finale bereikte.

Twee belangrijke leden van de Engelse ploeg die het EK 2022 won, Millie Bright en Fran Kirby, floreerden onder Hayes bij Chelsea. Twee anderen, Jess Carter en Lauren James, hielpen het team van Sarina Wegman naar de finale van het WK Dames.

Het heeft ook een rol gespeeld bij het vormgeven van de manier waarop het grotere publiek over het spel denkt, via zijn critici. Ze is vaak een van de meest inzichtelijke en bedachtzame televisieanalisten en co-commentatoren, zowel bij de heren- als de dameswedstrijden.

Kortom, het is moeilijk om een ​​meer invloedrijke Engelse figuur te bedenken die momenteel in het spel werkt.

Dit is een enorme deal voor het Amerikaanse nationale damesteam als, zoals sterk verwacht, Hayes de komende dagen wordt bevestigd als hun nieuwe hoofdcoach. Dit is een cruciaal moment voor de wederopbouw na het WK, en ze hebben de beste kandidaat die ze kunnen aantrekken om toezicht te houden op dit nieuwe tijdperk.

Dit was waarschijnlijk de enige baan waarvoor Hayes Chelsea zou hebben verlaten. Ieder ander in Engeland zou zijn afgetreden. Misschien was er nog een Europese club, zoals Lyon of Barcelona, ​​die haar talenten waardig was, maar vooral dat laatste zou niet passen bij Hayes’ gevoel voor pragmatisme. Geen van de Amerikaanse lokale partijen beschikt over de vereiste cache. De baan in Engeland is waarschijnlijk de enige andere baan die hij had kunnen hebben, maar Wegman zal op zijn vroegst pas in 2025 ergens heen gaan.

Het Engelse voetbal zal haar missen. De Verenigde Staten mogen de grote staatsgreep die haar benoeming met zich meebrengt niet onderschatten.

Het is geen grap: waarom ‘Always the Victim’ nooit voor Liverpool-fans mag worden gezongen

De opkomst van Luton van non-league naar de Premier League is een van de meest hartverwarmende verhalen van de afgelopen jaren. Het team heeft een onaangename stijl om tegen te spelen, maar het is vaak spannend om naar te kijken, en met Rob Edwards hebben ze een geweldige coach. Kenilworth Road is een charmant anachronisme tussen een groot aantal statige, glanzende Premier League-terreinen.

Kortom, de opkomst van de ploeg vorig seizoen was interessanter dan de terugkeer van Norwich City, West Bromwich Albion of Watford naar de Premier League.

Met magie en moderniteit kwamen echter enkele zeer onaangename elementen ter ondersteuning ervan. In hun eerste thuiswedstrijd, tegen West Ham United, richtten sommige fans vrouwonvriendelijke gezangen op Jarrod Bowen – en een ander zeer verwerpelijk voorbeeld was het 1-1 gelijkspel tegen Liverpool op zondag.

Het was misschien slechts een vocale minderheid, maar het gezang van “altijd het slachtoffer, het is nooit jouw schuld” was duidelijk te horen bij de thuisfans in de tweede helft, gevolgd door een ander gezang dat verwees naar de schorsing van Engelse clubs uit het Europese voetbal in de tweede helft. Wereldbeker. De jaren tachtig, veroorzaakt door de Heizel-tragedie van 1985.

Gelukkig gebeurt dit de laatste tijd minder. Het gezang was te horen bij Chelsea tijdens het openingsweekend, en meerdere keren aan het einde van vorig seizoen, maar als algemene regel kwam ‘Altijd het slachtoffer…’ niet zo vaak voor als in voorgaande jaren.

Dit komt deels doordat fans zich bewust zijn geworden van de connotaties van het gezang, en de Liverpoolse supportersgroep Spirit of Shankly waardevol werk heeft verricht op dit gebied.

Er zullen nog steeds mensen zijn die volhouden dat het maar een grap was en niets te maken had met de Hillsborough-ramp en de 97 Liverpool-fans die hun leven verloren als gevolg van wat er in 1989 gebeurde. Maar iedereen met een half verstand of waardering voor de De geschiedenis van het moderne voetbal en de moderne cultuur zal begrijpen dat, of de persoon die zingt dit nu bewust bedoelt of niet, het een directe verwijzing is naar Hillsborough, het meest prominente voorbeeld toen Liverpool-fans het slachtoffer waren, maar herhaaldelijk te horen kregen dat de ramp hun schuld was.

Ze vraagt ​​zich af of de mensen die het zingen de ware connotatie ervan kennen, dat ze iets herhalen dat ze hebben gehoord uit naam van een standaardrivaliteit tussen tegenstanders, en dat ze denken dat het net als elke andere hymne is. Misschien zijn het gewoon onwetende of naïeve kinderen die in 1989 niet leefden, laat staan ​​zich bewust waren van de context.

Maar dat is des te meer reden om chanten onaanvaardbaar te achten als het gebeurt, aangezien Jamie Carragher het zo goed deed tijdens zijn commentaar voor Sky Sports.

Rivaliteit, haat en zelfs verbale agressie tussen verschillende groepen fans moeten worden aangemoedigd. Enkele van de beste atmosferen die je ooit zult ervaren, zullen worden beïnvloed door het element wrok, namelijk dat wij niet alleen winnen, maar zij ook verliezen. Het maakt deel uit van wat voetbal leuk maakt.

Maar degenen die zich bij dit lied aansluiten, moeten beseffen dat ze daarmee bijdragen aan de voortdurende demonisering van Liverpool-fans en het kleineren van een 34-jarige strijd die tot op de dag van vandaag voortduurt.

komt eraan

• Ongetwijfeld zal de grootste wedstrijd van het weekend in de Premier League op maandag plaatsvinden, wanneer de Spurs van Ange Postecoglou het enige overgebleven ongeslagen record van de Premier League vestigen tegen Chelsea. Ze keren met een overwinning terug naar de top, terwijl drie punten voor Chelsea hen naar de bovenste helft van de ranglijst kunnen duwen.
• Dan komt de Champions League, waar deze wedstrijden het tegenovergestelde zullen zijn van de speelronde die we vorige week zagen: Newcastle staat tegenover een uitgeputte ploeg tegenover Borussia Dortmund, die hen versloeg in Newcastle, maar sindsdien door Harry Kane naar de schoonmaak is gebracht. terwijl Manchester City in theorie een korte periode bij Young Boys zou moeten doen.
• Woensdag ontvangt een diep bedroefd Arsenal Sevilla, terwijl Manchester United hun (vaak mislukte) zoektocht voortzet om hun supporters niet te veel in verlegenheid te brengen, terwijl ze afreizen om het op te nemen tegen FC Kopenhagen.
• Donderdag zal de Europa League terugkeren naar ons collectieve bewustzijn en Brighton zal de reis naar Amsterdam maken, waar ze het zullen opnemen tegen Ajax dat al twee wedstrijden heeft weten te winnen sinds ze voor het laatst tegenover elkaar stonden, terwijl West Ham thuis Olympiacos ontvangt. Liverpool reist naar Toulouse. In de Conference League ontvangt Aston Villa AZ Alkmaar.
• Donderdag zal Gareth Southgate ook zijn definitieve selectie voor Engeland bekendmaken, voor de kwalificatiewedstrijden voor het EK 2024 tegen Malta en Noord-Macedonië. Zal Anthony Gordon de knik krijgen? Zal James Ward-Prowse genegeerd blijven? Zullen mensen het beu worden om Harry Maguire, Kalvin Phillips en Jordan Henderson opnieuw te bellen?

(Bovenste afbeelding: Getty Images)