De Chinezen overzee: zorgen, voorzichtigheid en protest

Huanjie Li, 26, kan zich geen zorgen meer maken over haar familie. En ze maakte zich nooit zorgen over het delen van die angst met hen.

Mevr. Li, die opgroeide in het noordoosten van China en meer dan zes jaar geleden naar Queens verhuisde, heeft haar familieleden in het buitenland niet meer gesproken sinds de massademonstraties daar begonnen.

“Ik wil niet dat ze ten onrechte worden aangemerkt als buitenlanders die proberen te praten over de Chinese nationale veiligheid”, zei mevr. Li.

als zodanig De grootste protesten Sinds de opstanden op het Plein van de Hemelse Vrede in 1989 in heel China uitbraken, hebben Chinezen in New York en de bredere diaspora toegekeken en gewacht.

De zorg is het belangrijkst. Ze vrezen dat als de lockdowns terugkeren, hun families nooit meer genoeg te eten zullen hebben. Ze wachten tot vrienden online verschijnen na het bijwonen van demonstraties. Ze proberen te communiceren en Chinese censuuralgoritmen voor sociale media te omzeilen.

Maar ze kunnen hun zorgen niet openlijk delen met de mensen van wie ze houden in China, of zelfs maar praten over de protesten. Hoewel internet in het land wordt gecensureerd Moeite om te bevatten Zwelling van ontevredenheid op internet, zoals ze zeggen, is riskant.

Mevrouw Lee zei: “We zeggen gewoon: ‘Wees voorzichtig’ of ‘Heb je genoeg te eten? We herhalen het keer op keer. Ik weet niet of ze begrijpen wat ik probeer te zeggen.”

Aan het begin van de pandemie probeerde ze informatie te delen met haar familie over de lockdowns. Ze losten snel een groepschat op. Je denkt dat ze bang waren. Nu communiceren ze niet veel meer.

“Het kan veiligheidsrisico’s veroorzaken als de chat wordt gelekt of door de nationale veiligheid wordt doorgelicht”, zei het. “Niemand valt ons per se lastig. Maar deze angst is geworteld in ons dagelijks leven.”

Protesten begonnen in China na de dodelijke afloop Brand in woongebouw In het uiterste westen van Urumqi, de hoofdstad van de regio Xinjiang, houdt de tragedie van velen verband met de Covid-lockdowns. Demonstranten roepen de regering op om haar meedogenloze “zero Covid”-beleid te versoepelen. Sommigen hebben een brutalere stap gezet door de autoritaire regering directer aan te vechten en Xi Jinping, de opperste leider, op te roepen af ​​te treden.

In de afgelopen dagen zeiden inwoners van New York City met banden met China dat de censuur daar de unieke complexiteit van het spreken over generaties heen verergerde. Sommigen zeiden dat hun ouders op het Tiananmen-plein waren, maar dat ze hun politiek nu niet kennen.

“We hebben het over een totalitair regime”, zegt Vincent Gao, Ph.D. Student Italiaans aan Yale University, geboren in China. “Je weet niet echt wat je ouders van een bepaalde kwestie vinden. Je weet niet of ze de propaganda van het systeem daadwerkelijk hebben gekocht.”

Hij zei dat het argument het niet waard zou zijn – ze wonen te ver weg. En het zou sowieso niet veilig zijn om een ​​open gesprek te voeren. In plaats daarvan stelt hij ongecompliceerde vragen: gaat het? Is er eten in huis? Hoe gaat het met je gezondheid?

“Ik ga mijn ouders niet vragen: wat vind je van ‘Zero Covid’? Wat vind je van de lockdown? Wat vind je van Xi Jinping?”, zei meneer Zhao. U stelt hen bloot aan onnodige risico’s. Wat gaan ze zeggen?”

In plaats daarvan nemen aanhangers van de demonstranten in China deel aan solidariteitsdemonstraties. In New York City verzamelde zich vorige week op een avond een menigte van ongeveer 1.000 mensen buiten het Chinese consulaat. Soms riep de menigte meneer Xi op om af te treden.

“Het is een constante stroom van woede”, zei dhr. Gao, die de demonstratie bijwoonde. “Het is wanhoop over wat er zal gebeuren met mijn land, met de mensen van wie ik hou, met het land waar ik van hou.”

Ook demonstranten verzamelden zich Andere Chinese consulaten en ambassades over de hele wereld, van Londen tot Toronto, van Los Angeles tot Hong Kong. veel vasthouden Blanco stukjes papierstaan, net als de demonstranten in China, symbool voor censuur.

Voor de Oeigoeren in de diaspora is protesteren tegen de Chinese regering niets nieuws. Sinds 2017 houdt China vast Honderdduizenden mensen In concentratiekampen gericht op moslimminderheden. Oeigoerse activisten buiten China hebben zich uitgesproken tegen de detenties, die volgens de Verenigde Naties kunnen oplopen humanitaire misdaden. Onlangs hebben de Oeigoeren geprobeerd de aandacht te vestigen op de lange opsluiting van mensen in de Xinjiang-regio: een groot deel van de regio was al meer dan 100 dagen afgesloten voor de brand in Urumqi.

Anker Uygur, 24, werd geboren in Urumqi en woonde daar tot hij zeven jaar oud was. Hij vluchtte in 2006 met zijn naaste familie naar de Verenigde Staten, maar de rest van zijn familie blijft in Xinjiang.

Hij zei dat zijn familie werd bedreigd. Vreemde mannen belden zijn moeder via videochat vanuit het huis van zijn grootouders. Hij zei dat hij zogenaamd familie in de kampen heeft, maar de communicatie is zo moeilijk dat hij het niet zeker weet.

Maar meneer Uygur zei dat hij ook verbaasd was over de reactie van de Chinezen om hem heen. Hij zei dat de lockdowns een ongekende eenzaamheid hebben gecreëerd. Voor het eerst rouwen ze om de dood van mensen in Xinjiang naast hem.

“Zelfs de Chinese staatsburgers beginnen luid te praten”, zei hij. “Dat is wat er deze keer anders is. Ik ben niet de enige die protesteert. Het is niet alleen ik en mijn mensen – het zijn alle mensen van China.”

Sinds het begin van de protesten hebben maar weinig expats goed geslapen. Velen hebben onrustige dromen beschreven. Sommige waren specifiek: de vrees dat de protesten een val waren die was uitgezet door de Chinese Communistische Partij.

Een afgestudeerde architectuurstudent, die opgroeide in de provincie Guandong, is al drie jaar niet meer teruggekeerd naar China. (Ze vroeg om alleen bekend te staan ​​onder haar achternaam: Liu. Ze was bang dat haar familie dat zou kunnen Ga wraak nemen als de campagne intenser wordt.)

“Er waren 10 dagen verplichte quarantaine en ik had maar 20 dagen rust”, zei mevrouw Liu, 26, met tranen in haar ogen. Ze kwam één keer per jaar terug in de winter. Zei ze, maar ze kon niet veel tijd nemen.

Schuldgevoelens heersen ook. Veel Chinezen in de Verenigde Staten hebben namelijk westerse vaccinaties gekregen Effectiever dan zelfgemaakte shots. Ze hoeven geen kwellende dagelijkse Covid-tests te ondergaan of, erger nog, maanden binnenshuis door te brengen.

“Het is net als het schuldgevoel van de overlevende”, zei Tiger, een kunstenaar uit Shanghai die vroeg om zijn achternaam niet te publiceren.

Tiger, 38, zei: “Mensen die ik ken in Shanghai, ze moeten door lockdowns gaan. Ik weet het niet. Ik heb het gevoel dat ik hier voor wegloop. Maar ben ik dat? Ben ik niet dapper genoeg?”

Toen Shanghai in april in lockdown ging, waren zijn ouders op bezoek in New York. In plaats van verpletterende maanden van opsluiting te doorstaan ​​met 25 miljoen andere Shanghainezen, brachten ze de lente samen door, opgelucht dat ze zich vrij konden bewegen.

Een paar weken geleden, toen het aantal gevallen enorm steeg en China weer lockdowns begon in te voeren, voelde hij zich misselijk. Zijn ouders keerden terug naar Shanghai. Ze zijn in de zestig. hoge bloeddruk hebben; Ze hebben dagelijkse medicatie nodig.

Toen hij toekeek hoe de protesten de buurt vulden waarin hij opgroeide, werd hij weer rusteloos wakker. Het is spannend, maar wie gaat er voor zijn ouders zorgen als er iets gebeurt?

“Je weet niet wat er morgen zal gebeuren, zeker niet na alle protesten”, zei hij. “Je zou morgen een lockdown kunnen hebben. Je zou iets ergers kunnen hebben dan een lockdown. We weten het gewoon niet.”