Duitsland ontmoet het moment en houdt hun WK-hoop levend

Hij zou alles wat Duitsland de afgelopen twee uur had gedaan niet irrelevant hebben gemaakt: hij doorstond de onweerstaanbare finesse van Spanje, toen Dani Olmo een schot van de lat schoot en Pedri en Javi, de Seraphische middenvelders van Barcelona, ​​de bal afknipten alsof het de laatste. Hun persoonlijk bezit krijgt langzaamaan voet aan de grond in het spel; Manieren vinden om een ​​Spaans team te bedreigen dat er een paar dagen geleden sterk uitzag.

De afgelopen dagen waren moeilijk voor Duitsland. Er was, zoals Kai Havertz voor de wedstrijd zei, meer dan een handvol openhartige uitwisselingen tussen de spelers en de technische staf. Middenvelder Ilkay Gundogan, een contemplatief en egalitair persoon, gaf achteraf toe dat het hem wat tijd kostte om de nederlaag tegen Japan in de openingswedstrijd te verwerken. “De volgende dag, zelfs de volgende dag, was het nog steeds moeilijk”, zei hij.

Maar zelfs toen Morata’s innovatieve finish Spanje in de 62e minuut op voorsprong bracht en de lucht uit de Duitse fans zoog, met een herhaling van de nachtmerrie van 2018 aan de horizon, hielden Gündogan en zijn teamgenoten het hoofd koel. Ze leken niet achtervolgd, doodsbang of wanhopig. Ze zagen er niet uit als een team in de greep van een identiteitscrisis.

In plaats daarvan speelden ze met een volwassenheid die grote hoop biedt. Jamal Musiala, de slimste van hun jonge generatie, heeft misschien gescoord. Bijna gezien als een occasionele internationalist, was de Füllkrug een teken van de tekortkomingen van het Duitse systeem, iets minder vergevingsgezind.

Dat wil niet zeggen dat hij geweldig was – verre van dat – maar hij zat boordevol met al die andere eigenschappen die zo nuttig zijn in de omstandigheden, vastberadenheid, strijdlust, industrie en gezond verstand die alle samenstellende teams niet alleen nodig hebben om te herstellen van tegenslagen, maar ook om groter te worden. dingen.

Toen kwam dat moment, waarop Schlotterbeck terug naar zijn doel rende, waarop hij wachtte tot Morata zou toeslaan, en alles hing aan de doellijn. De kleinste fout, de minste pauze en het had allemaal voorbij kunnen zijn: Duitsland had kunnen vertrouwen op de goede gratie van Spanje om de laatste 16 te bereiken.

Schloterbeck maakte natuurlijk de tackle door de bal op te scheppen voor een hoekschop, overeind te springen en met zijn armen te zwaaien, zijn gezicht een masker van woede, alsof hij het winnende doelpunt had gescoord in plaats van de 1-1 gelijkspel te behouden. Hij wist waarschijnlijk precies hoeveel hij op dat ene moment reed, alle conclusies, beoordelingen en beslissingen op basis van zijn eigen tempo, timing en oordeel.