Een fossiele bloem gevangen in barnsteen met een verkeerde identiteit gedurende 150 jaar

Eva Maria Sadowski, een postdoctoraal onderzoeker aan het Museum of Natural History in Berlijn, had geen specifieke agenda in gedachten toen ze besloot de grootste amberkleurige fossiele bloem te lenen die ooit bewaard is gebleven.

“Ik deed het zonder enige verwachting,” zei ze, “ik deed het gewoon omdat ik nieuwsgierig was.”

Haar nieuwsgierigheid trok de draad van een identiteitsverwisseling die al meer dan 150 jaar voortsleept, wat leidde tot een duidelijker beeld van hoe het Baltische barnsteenbos in Noord-Europa er meer dan 33 miljoen jaar geleden uitzag.

De geconserveerde bloem bloeide ongeveer halverwege tussen het uitsterven van de laatste niet-aviaire dinosauriërs en de evolutie van de mens, die hem in de 19e eeuw vond in een regio die nu deel uitmaakt van Rusland. In 1872 classificeerden wetenschappers het als Stewartia kowalewskii, een uitgestorven groenblijvende bloeiende plant.

De identiteit van de Baltische ambergrisbloem werd pas herzien toen Dr. Sadoski’s paper binnenkwam Wetenschappelijke rapporten Het is donderdag geplaatst.

Planten in barnsteen zijn zeldzaam. Van de monsters van Baltisch barnsteen is slechts 1 tot 3 procent van de gevangen organismen vegetarisch. Dit kan te wijten zijn aan de voorliefde van barnsteenverzamelaars voor dieren, maar het kan ook te wijten zijn aan dieren die ronddwalen in plassen kleverige hars terwijl planten gedwongen worden er per ongeluk in te vallen.

Dr. Sadowski zei dat hoewel het moeilijk te verkrijgen is, de planten die in barnsteen gevonden worden, paleobotanisten een schat aan informatie verschaffen. Amber, dat is gemaakt van boomhars, bewaart de oude exemplaren in drie dimensies en onthult “alle subtiele kenmerken die je normaal niet in andere fossiele soorten tegenkomt.”

De bloem die Dr. Sadowski’s aandacht trok, was 2,5 cm doorsnee – drie keer groter dan de volgende grootste bloem die ooit in barnsteen is bewaard. Een collega had haar verteld over de “enorme” grootte van de bloem voordat ze ernaar ging zoeken, en ze vroeg zich af of hij overdreef. Dat was het niet. Toen besloot ze te kijken wat 150 jaar technologische vooruitgang zou kunnen onthullen over Stewartia kowalewskii.

Toen ze eenmaal het bloemfossiel bij de hand had, poetste Dr. Sadoski het amberkleurige goudklompje op met een vochtige leren doek en tandpasta – een techniek die ze oppikte van haar PhD-adviseur, Alexander Schmidt, die enkele van zijn methoden van een tandarts leerde. Onder een krachtige microscoop zag dr. Sadowski perfect bewaard gebleven details van de anatomie van bloemen, samen met stuifmeelvlekken, die ze gebruikte om te zien of een plant 150 jaar eerder in de juiste familie was ingedeeld.

Dr. Sadowski schraapte de korrels van dichtbij het oppervlak van de barnsteen met een scalpel. “Ik doe het alleen op heel stille ochtenden in mijn kantoor, waar ik door niemand gestoord word – je moet mijn handen stabiel hebben, niet trillen,” zei ze.

Nadat de korrels waren geïsoleerd en gefotografeerd, onderzocht co-auteur Christa Charlotte Hoffmann van de Universiteit van Wenen de stuifmeelkorrels, samen met microscopische kenmerken van de anatomie van de bloem. Dat wijst op een heel ander geslacht dan wat in 1872 werd geïdentificeerd: Symplocos, een geslacht van bloeiende struiken en kleine bomen die tegenwoordig niet in Europa voorkomen, maar wijdverbreid zijn in het hedendaagse Oost-Azië.

De heruitvinding van de gigantische bloem helpt om uit te werken wat wetenschappers weten over de biodiversiteit van het Baltische Amberwoud. Het werpt ook licht op hoe het klimaat op aarde de afgelopen 35 miljoen jaar is veranderd: de aanwezigheid van Symplocos laat zien dat het oude Europa veel milder was dan in het grootste deel van de menselijke geschiedenis.

zei Regan Dunn, een paleobotanist bij het La Brea Tar Pits Museum en museum die niet betrokken was bij het onderzoek. “Hierdoor kunnen we de impact van onze soort op de planeet beter begrijpen.”

Terwijl “Jurassic Park” Enthousiastelingen zullen misschien teleurgesteld zijn als ze horen dat er geen kans is om DNA uit een amberkleurige bloem te halen.Er zullen ongetwijfeld meer doorbraken komen, zei George Poinar Jr., de wetenschapper wiens werk de serie inspireerde. In de bijna 50 jaar dat hij barnsteen bestudeert, heeft de vooruitgang in de microscopie verborgen details van oude organismen opwindend en duidelijk gemaakt.

Hij zei: “Ik vind het geweldig dat mensen het leven zo zien.”