Ik zat eens bij mijn vader terwijl ik aan het googlen was hoe ver verschillende dingen in het zonnestelsel van de aarde verwijderd zijn. Hij was op zoek naar exacte cijfers en raakte duidelijk meer geïnteresseerd in elk nieuw cijfer dat ik riep. Ik voelde me zo gelukkig. de maan? Gemiddeld 238.855 mijl (384.400 km). James Webb-ruimtetelescoop? Verhoog dat tot ongeveer 1 miljoen mijl (1.609.344 km). de zon? 93 miljoen mijl (149.668.992 km). Neptunus? 2.8 een miljard Mijlen (4,5 miljard km). ‘Wacht maar tot je over Voyager 1 hoort,’ zei ik ten slotte, ervan uitgaande dat hij wist wat er ging gebeuren. Dat was hij niet.
“NASA’s Voyager 1-ruimtevaartuig bevindt zich niet meer in het zonnestelsel”, kondigde ze aan. “Nee, het is meer dan 24 miljard kilometer.” Weg van ons “En het gaat nog verder terwijl we praten.” Ik kan me zijn antwoord niet helemaal herinneren, maar ik herinner me wel een uitdrukking van volkomen ongeloof. Er werd onmiddellijk gevraagd hoe dit fysiek kon gebeuren. Er werd verbijsterd gelachen en er werd op verschillende manieren gelachen “cool.” Er was vooral een aanstekelijk gevoel van ontzag, en zo werd een nieuwe Voyager 1-fan geboren.
Het is gemakkelijk te begrijpen waarom Voyager 1 een van onze meest geliefde robotachtige ruimteverkenners is – en dus gemakkelijk te begrijpen waarom zoveel mensen enkele maanden geleden pijn in hun hart voelden, toen Voyager 1 niet meer met ons praatte.
Verwant: NASA’s Voyager 1-ruimtevaartuig belt eindelijk naar huis na vijf maanden zonder contact
Om destijds onbekende redenen werd dit ruimtevaartuig gelanceerd Stuur onzin terug In plaats van de zorgvuldig gestructureerde, datarijke nullen en enen die het sindsdien biedt Gelanceerd in 1977. Het was deze klassieke computertaal die Voyager 1 in staat stelde met zijn makers te praten en hem tegelijkertijd de titel van ‘het verst door de mens gemaakte object’ opleverde. Het is hoe het ruimtevaartuig de vitale visie overbracht die leidde tot de ontdekking van de nieuwe manen van Jupiter, en dankzij dit soort binaire podcasts konden wetenschappers op ongelooflijke wijze een nieuwe ring van Saturnus identificeren en het eerste en enige ‘familieportret’ van het zonnestelsel creëren. . Deze code is in wezen cruciaal voor het Voyager 1-object zelf.
Bovendien, tot overmaat van ramp, hield het probleem achter deze storing verband met het vluchtgegevenssysteem van het voertuig, het systeem dat informatie over de gezondheid van de Voyager 1 doorgeeft, zodat wetenschappers eventuele problemen kunnen corrigeren. Kwesties als deze. Bovendien duurt het, vanwege de enorme afstand tussen het ruimtevaartuig en zijn operators op aarde, ongeveer 22,5 uur voordat een transmissie het ruimtevaartuig bereikt, en vervolgens 22,5 uur voordat de transmissie terugkomt. Helaas zag het er een tijdje niet goed uit, ongeveer vijf maanden om precies te zijn.
Maar dan, op 20 april, Voyager 1 Eindelijk belde hij naar huis Met 0 gelezen en 1 ongelezen.
“Het team kwam op een weekendochtend vroeg bij elkaar om te zien of de telemetrie terug zou komen”, vertelde Bob Rasmussen, lid van het Voyager-vluchtteam, aan Space.com. “Het was leuk om iedereen op één plek als deze te hebben verzameld om te delen in het moment dat we wisten dat onze inspanningen succesvol waren. Ons gejuich was voor het onverschrokken ruimtevaartuig en voor de metgezellen die het herstel ervan mogelijk maakten.”
En Dan, Op 22 meiWetenschappers van Voyager maakten een welkome aankondiging dat het ruimtevaartuig met succes de wetenschappelijke gegevens van twee van zijn vier instrumenten, het Plasma Wave Subsystem en het Magnetometer Instrument, heeft hervat. Ze werken er nu aan om de andere twee systemen, het kosmische stralingssubsysteem en het energiezuinige geladen deeltjesinstrument, weer operationeel te krijgen. Hoewel er technisch gezien nog zes andere instrumenten aan boord van de Voyager waren, waren deze al enige tijd buiten dienst.
Opbrengst
Rasmussen was feitelijk lid van het Voyager-team in de jaren zeventig en werkte als computeringenieur aan het project voordat hij naar andere missies vertrok, waaronder Cassini, die het ruimtevaartuig lanceerde dat ons bijna alles leerde wat we momenteel weten over Saturnus. Hij keerde echter in 2022 terug naar Voyager vanwege een afzonderlijk missiegerelateerd dilemma, en is sindsdien in het team gebleven.
“Er waren veel originele mensen die erbij waren toen Voyager werd gelanceerd, of zelfs daarvoor, die deel uitmaakten van het vluchtteam en het wetenschapsteam”, zegt Linda Spilker, een planetaire wetenschapper bij het Jet Propulsion Laboratory van NASA, die ook aan de Voyager-missie werkte. , vertelde Space.com .com op de This Week from Space-podcast op het TWiT-netwerk. “Het is een echt eerbetoon aan Voyager – de lange levensduur van niet alleen het ruimtevaartuig, maar ook van de mensen in het team.”
Om Voyager 1 weer online te brengen, op enigszins filmische wijze, bedacht het team een complexe oplossing die de FDS ertoe aanzette een kopie van zijn geheugen terug naar de aarde te sturen. Door dat geheugen te lezen konden operators de kern van het probleem ontdekken – beschadigde code die over één chip liep – die vervolgens werd verholpen door een andere chip (eerlijk gezegd, Heel interessant) Codewijzigingsproces. Op de dag dat Voyager 1 eindelijk weer sprak: “Je had een speld kunnen horen vallen in de kamer”, zei Spilker. “Het was erg stil. Iedereen keek naar het scherm en wachtte en keek.”
Natuurlijk had Spilker ook wat pinda’s meegenomen voor het team, maar niet zomaar pinda’s. Gelukkige pinda.
Het is een lange traditie bij het Jet Propulsion Laboratory (JPL) om een pindafeest te houden vóór grote missie-evenementen zoals lanceringen en mijlpalen, evenals de mogelijke wederopstanding van Voyager 1. lijken In de jaren zestig, toen het bureau de Ranger 7-missie probeerde te lanceren, die bedoeld was om foto’s te maken en gegevens te verzamelen over het oppervlak van de maan. Rangers 1 tot en met 6 hadden allemaal gefaald, dus Ranger 7 was een groot probleem. Daarom bracht missiepadingenieur Dick Wallace voldoende pinda’s mee voor het team om te eten en te ontspannen. De Ranger 7 was zeker een succes, en zoals Wallace ooit zei: “de rest is geschiedenis.”
Voyager 1 had wat van die positieve gevoelens nodig.
‘Het is al vijf maanden geleden dat we enige informatie hebben gehad,’ legde Spilker uit. Dus in deze kamer van stilte, samen met het geluid van het eten van pinda’s, zaten Voyager 1-operators voor hun systeemmonitors te wachten.
“Plotseling begon ik gegevens in te vullen”, zegt Spilker. Op dat moment sprongen de programmeurs die vol verwachting naar die schermen hadden zitten staren uit hun stoelen en begonnen te juichen: “Ik denk dat ze de gelukkigste mensen in de kamer waren, en er was een gevoel van vreugde over de terugkeer van Voyager 1.” “.
Uiteindelijk kon het team volgens Rasmussen concluderen dat de storing mogelijk te wijten was aan een combinatie van veroudering en stralingsschade waardoor energetische deeltjes in de ruimte het voertuig bombardeerden. Dat is ook de reden waarom hij denkt dat het niet zo verrassend zou zijn als een soortgelijke mislukking zich in de toekomst zou voordoen, aangezien Voyager 1 nog steeds ronddwaalt buiten de verre uithoeken van onze sterrenbuurt, net als zijn tweelingruimtevaartuig, Voyager 2.
Toegegeven, het ruimtevaartuig is nog niet volledig gerepareerd, maar het is fijn om te weten dat het eindelijk beter gaat, vooral met het recente nieuws dat sommige van zijn wetenschappelijke instrumenten weer op de rails zijn. Op zijn zachtst gezegd beweert Rasmussen dat alles wat het team tot nu toe heeft geleerd zorgwekkend is. “We hebben er vertrouwen in dat we het probleem goed begrijpen, en we blijven optimistisch dat alles weer normaal zal worden – maar we verwachten ook dat dit niet het laatste zal zijn”, zei hij.
Rasmussen legt uit dat operators van Voyager 1 voor het eerst optimistisch werden over de situatie nadat ze met zekerheid de oorzaak van de storing hadden geïdentificeerd. Hij benadrukte ook dat het moreel van het team nooit is gedaald. “We wisten uit indirect bewijs dat we een ruimtevaartuig hadden dat grotendeels intact was”, zei hij. “Afscheid nemen zat niet in onze gedachten.”
Hij vervolgde: “In plaats daarvan wilden we zo snel mogelijk aandringen op een oplossing, zodat andere problemen die maandenlang waren verwaarloosd, konden worden aangepakt. We gaan nu stilletjes op weg naar dit doel.”
De toekomst van Voyager
Het kan niet worden genegeerd dat er de afgelopen maanden in het publieke domein een sfeer van ongerustheid en angst heerste dat Voyager 1 langzaam op weg was naar het uitzenden van zijn laatste 0 en laatste 1. Nieuwskoppen overal op internet, geschreven door En ik ben een van hen, had het een duidelijk negatief gewicht. Ik denk dat dit komt omdat zelfs als Voyager 2 technisch gezien de interstellaire fakkel zou kunnen dragen na Voyager 1, het vooruitzicht om Voyager 1 te verliezen het vooruitzicht lijkt om een stukje geschiedenis te verliezen.
“We zijn deze grens overgegaan, de Heliopolis Edge genaamd”, legde Spilker uit over de reis. “Voyager 1 overschreed deze grens in 2012, en Voyager 2 overschreed deze in 2018 – en sindsdien is het het eerste ruimtevaartuig ooit dat directe metingen van het interstellaire medium heeft uitgevoerd.” Dit medium heeft vooral betrekking op de materie die de ruimte tussen sterren vult. In dit geval is dit de ruimte tussen andere sterren en onze zon, die, hoewel we hem niet altijd als een enkele ster beschouwen, gewoon een andere ster in het universum is. Een druppel in de kosmische oceaan.
“JPL begon in 1972 met de bouw van de twee Voyager-ruimtevaartuigen”, legt Spilker uit. “Voor de context: dat was slechts drie jaar nadat we de eerste menselijke wandeling op de maan maakten – en de reden dat we zo vroeg begonnen is omdat we deze zeldzame uitlijning van de planeten hadden die eens per jaar plaatsvindt. 176 jaar oud“Het was deze uitlijning die controlepunten kon beloven voor ruimtevaartuigen in het hele zonnestelsel, inclusief Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus. Deze controlepunten waren vooral belangrijk voor de rovers objecten in het zonnestelsel slingeren – en nu weten we wat daarbuiten is.
Als het eerste door de mens gemaakte object dat het zonnestelsel verliet, als overblijfsel van het vroege Amerikaanse ruimtevaartprogramma en als bewijs van de kracht van tientallen jaren oude technologie, heeft Voyager 1 het soort erfenis gecreëerd dat gewoonlijk voor grote dingen is gereserveerd. verloren door de tijd.
“Onze wetenschappers willen graag zien wat ze hebben gemist”, zei Rasmussen. “Iedereen in het team is gemotiveerd door hun inzet voor dit unieke en belangrijke project. Daar komt de echte druk vandaan.”
Maar op energiegebied was de aanpak van het team doorslaggevend en resoluut.
“Niemand was bijzonder opgewonden of depressief”, zei hij. ‘We hebben er vertrouwen in dat we binnenkort weer normaal kunnen functioneren, maar we weten ook dat we te maken hebben met een verouderend ruimtevaartuig dat in de toekomst ongetwijfeld weer problemen zal krijgen. Dit is gewoon een feit tijdens deze missie, dus het is niet de moeite waard om je zorgen over te maken.”
Ik kan me echter voorstellen dat het de ingenieurs van Voyager 1 altijd zal plezieren om te onthouden dat deze robotachtige ontdekkingsreiziger over de hele wereld nieuwsgierige geesten bezighoudt. (Nu inclusief de geest van mijn vader, dankzij mij en Google.)
Zoals Rasmussen zegt: “Het is geweldig om te weten hoeveel de wereld deze missie waardeert.”
“Bierliefhebber. Toegewijde popcultuurgeleerde. Koffieninja. Boze zombiefan. Organisator.”
More Stories
Een SpaceX-raket stopte met werken nadat motoren vrijdag in Cape Canaveral in brand vlogen
Volledige geninsertie is nu mogelijk in menselijke cellen
NASA’s Chandra-röntgenfoto legt de cluster van ‘super’-sterren vast die zich het dichtst bij de aarde bevinden