Het museum bevestigt dat Vermeer in de National Gallery of Art niet Vermeer is

Op een persconferentie op vrijdag deelde het museum de bevinding dat een multidisciplinair team van curatoren, restaurateurs en wetenschappers heeft vastgesteld dat het schilderij is geschilderd door “een assistent van Vermeer – niet de Nederlandse kunstenaar zelf”.

Dus Vermeer schilderde niet Het meisje met de fluit. Waarom vind je hem minder?

Vermeer (1632-1675) is een van ’s werelds meest geliefde schilders. In normale tijden komen mensen naar de National Gallery in de verwachting allerlei soorten vermiers te zien. Het is moeilijk te rechtvaardigen om het voor meer dan een dag of twee naar een bewaarlaboratorium te verplaatsen. Maar de epidemie is anders.

Volgens de curator Marjorie (Betsy) WisemanMevrouw, hoofd van de afdeling Noord-Europese schilderijen van de National Gallery, betekent de verlengde sluiting van het museum dat zij en haar collega’s “een unieke kans hebben om de vier schilderijen van de muur te verwijderen en ze tegelijkertijd in het restauratielab te plaatsen.”

“Andere mensen borduurden en leerden brood bakken”, grapte ze donderdag in een interview. “Dit was ons pandemieproject.”

De bijzondere uitstraling rond de naam van Vermeer werd nog helderder door het feit dat zijn productie minimaal was. Er is enkel Ongeveer 35 schilderijen van Vermeer In de wereld. Dit verklaart gedeeltelijk waarom – hoewel hij tijdens zijn leven vereerd werd – Vermeer twee eeuwen lang grotendeels werd vergeten tot zijn herontdekking in de 19e eeuw. (“Meisje met een fluit” werd in 1906 ontdekt en in 1942 door Joseph Widener aan de NGA geschonken.)

Tegenwoordig is Vermeer niet alleen geliefd, maar ook geliefd. Zijn leven, waarover weinig bekend is, is het onderwerp van bestverkochte romans en Films. Maar de panelen zelf zweven boven het lawaai en de drukte. Ongelooflijk stil, prachtig kleurrijk en verbluffend intiem, het dient als een berisping tegen het lawaai en de chaos van het moderne leven en een zalf voor gevoeligheden in het informatietijdperk.

Tien Vermiers, maar een hele wereld aan Nederlandse kunst

Met tijd en ruimte in het laboratorium stelden NGA-onderzoekers, van de wetenschappelijke kant geleid door de grote beeldvormende wetenschapper John Delaney, de platen bloot aan geavanceerde beeldvorming. Ze bouwden voort op een rijke geschiedenis van Vermeers onderzoek in de NGA, met name door Melanie Gifford, een momenteel gepensioneerde geleerde in het rationaliseren van schildertechnieken. Het was eerst niet duidelijk dat ze met iets nieuws zouden komen.

Maar wat resulteerde, volgens Wiseman, was een “enorme toename van ons begrip van het werkproces van Vermeer.” Deze sprong in kennis, zei ze, “stelde ons in staat om te bepalen dat [‘Girl With a Flute’] Niet door Vermeer.”

Gifford analyseerde kleine monsters van NGA’s Vermiers, dus er waren al veel gegevens over de platen, zei Delaney. Nu heeft een combinatie van microscopische analyse en geavanceerde beeldvorming Delaney en collega-beeldvormingswetenschapper Kathryn Dooley in staat gesteld om de materialen die Vermeer gebruikte in kaart te brengen. Spectroscopische technieken omvatten röntgenfluorescentiebeeldvorming en reflecterende hyperspectrale beeldvorming, die een lichtverstrooiende spectrometer gebruikt om informatie uit het hele elektromagnetische spectrum te verzamelen en te verwerken.

Bezoekers van de nieuwe NGA-tentoonstelling,”Vermeer geheimen(8 oktober – 8 januari), kan een deel van wat het onderzoeksteam onthulde vóór de werken zien Het wordt opgestuurd naar de grootste overzichtstentoonstelling van Vermeer ooit in het Rijksmuseum in Amsterdam (10 februari – 4 juni). De tentoonstelling omvat de vier NGA Vermeer-schilderijen (nu drie) en twee 20e-eeuwse vervalsingen die zich nog steeds in de collectie van de galerie bevinden. (Het is moeilijk te zeggen hoe deze hilarische parodieën zo serieus werden genomen als Vermeerz.)

Het onderzoeksteam, dat ook Alexandra Libby, Dina Anchin, Lisha Deming Glensmann en Gifford omvatte, begon met het bekijken van de twee meesterwerken waarvan de toeschrijving aan Vermeer nooit ter discussie stond. studie “schrijvende dame” En de “vrouw met een weegschaalTen eerste zei Delaney: “Het was een geweldige manier om een ​​basis voor zijn praktijk vast te stellen.”

Een van de ontdekkingen was dat Vermeer in delen van zijn proces actiever was dan eerder werd gedacht. Hij maakte zijn eerste jassen met verrassende snelheid en vrijheid schoon, op een gegeven moment bracht hij zelfs een laag aan van een koperhoudende stof waarvan bekend is dat het het droogproces versnelt, alsof hij haast had om door te gaan naar de volgende.

“We hebben de indruk dat Vermeer een meester is in deze gladde, zijdeachtige oppervlakken, waar je geen individuele penseelstreken kunt definiëren,” zei Wiseman. “Maar dan kijk je hoe hij die gloed op de achtermuur heeft opgezet” [depicted in “Woman Holding a Balance”] Het is een spannende en krachtige borstel. Je hebt het gevoel dat de artiest daar echt mee bezig is.”

Lucian Freud legde de intimiteit vast, zelfs als zijn onderdanen gekleed waren

Het onderzoeksteam wendde zich vervolgens tot de twee kleinere en meer problematische werken, “The Girl with the Red Hat” en “The Girl with the Flute”. De twee schilderijen zijn altijd als een paar beschouwd. Beide zijn “tronies” – de Nederlandse term voor het beschrijven van hoofden die geen portretten van specifieke mensen waren, maar studies van soorten, vaak idealistisch of bijzonder expressief. (Vermeer”Het meisje met de parelis het bekendste voorbeeld.)

Er waren twee belangrijke manieren: een “meisje met de fluit” werd gemaakt door een kunstenaar – misschien een student, leerling in opleiding of een amateur die les kreeg van een leraar – die, in de woorden van Delaney, “de techniek begrijpt maar zeer beperkte vaardigheden heeft bij de uitvoering ervan.”

Het onderzoeksteam concludeerde ook dat Vermeer ‘Het meisje met de rode hoed’ mogelijk twee jaar later schilderde dan eerder werd gedacht, in een periode – 1669 in plaats van 1666-1667 – toen hij experimenteerde met nieuwe kleuren en iets gedurfdere verf aanbracht.

Tranch NGA toont jonge vrouwen met vergelijkbare gezichten en uitdrukkingen. Beide onderwerpen dragen ongebruikelijke hoeden en grote pareloorbellen. De achtergronden van beide zijn vrij beknopt getekend. Beide tonen wandtapijten aan de muur en een stoel met leeuwenkopeinden. En beide zijn geschilderd op houten planken, wat zeer ongebruikelijk is voor Vermeer.

Ondanks dat alles hebben geleerden lang getwijfeld of Vermeer ‘Het meisje met de fluit’ heeft geschilderd. Het ziet er gewoon niet goed genoeg uit. De overgangen van licht naar donker, vooral rond het gezicht, zagen er onhandig en plotseling uit. Groene tinten werden intensief aangebracht, wat de muursticker van Vermeer’s Secrets ‘een vlekkerige blik onder de neus en langs de kaaklijn’ noemt.

In de jaren negentig bestempelde NGA-curator Arthur Willock, een erkend Vermeer-expert en onlangs met pensioen, het lied “Girl With a Flute” als “toegeschreven aan Vermeer”. Deze aanduiding, zei Wiseman, was Willock’s “manier om uit te leggen waarom hij over het algemeen op Vermeer lijkt, maar kwalitatief niet aan de norm voldoet”.

De meeste geleerden waren het daarmee eens, hoewel Willocks collega in het Metropolitan Museum of Art, wijlen… Walter Liddck, beweerde dat het waarschijnlijk Vermeer was, en Willock zelf veranderde later van standpunt en zei: “Ik heb geconcludeerd dat de verwijdering van ‘Meisje met de fluit’ uit het werk van Vermeer te ernstig was gezien de complexe conserveringsproblemen rond deze foto.” (Erosie op het oppervlak van de plaat maakte het bijzonder moeilijk om te bestuderen.)

De nieuwe analyses lijken de sceptici te hebben bevestigd. “Op bijna elk niveau in de samenstelling van het bord is het dichtbij,” zei Wiseman, “maar geen sigaar.” “

Het onderzoeksteam onthulde dat hoewel beide panelen een deel van dezelfde materialen hadden (zoals Gifford eerder had aangetoond), de behandeling van de coating heel anders is. Wanneer de techniek op “Meisje met de rode hoed” subtiel en subtiel is, is het aanbrengen van verf op “Meisje met een fluit” relatief grof en ruw.

In plaats van grof gemalen pigmenten voor de onderste lagen en fijngemalen pigmenten voor de laatste lagen (zoals Vermeer deed), deden “Girl With a Flute”-schilders het tegenovergestelde, waardoor het oppervlak een korrelige kwaliteit kreeg. Er zijn zelfs stukjes borstelharen in de lagen van het oppervlak van het schilderij, wat aangeeft dat de kunstenaar een oud of slecht gemaakt penseel gebruikte.

“De kunstenaar heeft een conceptueel begrip van hoe Vermeer zijn schilderijen construeert, maar kan de finesse niet beheersen”, zei Weizmann.

Er zijn ook gebreken in de ondercoating. In sommige blauwe gebieden zijn er bijvoorbeeld “tractiescheuren” die aangeven dat de oppervlaktecoating eerder droogt dan de onderste lagen. “Een ervaren kunstenaar weet hoe hij zijn pigmenten moet mengen, zodat dat niet gebeurt,” zei Wiseman.

Evenzo gebruikte de kunstenaar in gebieden waar wit pigment was aangebracht te veel medium (olie) in de onderste lagen, waardoor deze gerimpeld opdroogden. De kunstenaar moest de rimpels naar beneden schrapen om een ​​gladder oppervlak te krijgen om de laatste verflaag aan te brengen.

“Dit zijn beginnersfouten,” zei Wiseman. “Vermeer weet waarom hij dingen doet. Hij weet wat het eindresultaat zal zijn, terwijl je bij deze artiest dat gevoel voor begrip niet hebt.”

Als dit allemaal waar is, verandert dit ons begrip van Vermeer, die lange tijd werd beschouwd als een eenzame wolf die zonder assistenten of studenten opereerde. De vraag wordt: wie was deze kunstenaar die toegang had tot het atelier van Vermeer en veel van dezelfde materialen gebruikte? En wat zou er ooit ontdekt kunnen worden over hun relatie?

Nieuwe ontdekkingen zijn onthullend, maar er zal altijd een sfeer van mysterie rond Vermeer zijn.