Lokiceratops, de gehoornde dinosaurus, is mogelijk een nieuwe soort

In het Late Krijt vond een opmerkelijke bloei van gehoornde dinosauriërs plaats langs de uiterwaarden langs de kust van westelijk Noord-Amerika. Twee verschillende families – elk met alle denkbare spijkers, hoorns en franjes – lopen door het landschap en gebruiken hun hoofdtooien om teamgenoten te signaleren en rivalen uit te dagen.

Achtenzeventig miljoen jaar later zijn er nog steeds leden van die eeuwenoude overvloed in opkomst, wat heeft geleid tot een recente hausse aan ontdekkingen. Het laatste – donderdag beschreven door een team van onderzoekers In PeerJ — Het is Lokiceratops rangiformis, een herbivoor van vijf ton met opvallende, gebogen voorhoofdhoorns en enorme stekels met bladen op een meterlange kraag.

Onderzoekers beweren dat dit een nieuwe soort is, en de aanwezigheid van soortgelijke soorten suggereert dat de regio van Mexico tot Alaska gevuld was met lokale biodiversiteit van dinosauriërs. Andere deskundigen benadrukken echter dat er niet genoeg bewijs is om dergelijke conclusies te trekken op basis van één enkele reeks overblijfselen.

De schedel van de dinosaurus in kwestie werd in 2019 ontdekt door een commerciële paleontoloog op privéterrein in het noorden van Montana. Het werd verworven door het Museum of Evolution in Maribo, Denemarken.

“Ze hebben het gered door het te kopen, dus nu is het voor altijd beschikbaar voor wetenschappers om het te onderzoeken”, zegt Joseph Sertich, paleontoloog bij het Smithsonian Tropical Research Institute en auteur van de studie. “We zouden geen artikel kunnen schrijven over een fossiel dat in de woonkamer van een rijk persoon zit en als kunst wordt behandeld.”

Het team van onderzoekers dacht aanvankelijk dat ze met de overblijfselen van Medusaceratops werkten. Maar toen ze delen van de verbrijzelde schedel verzamelden, begonnen ze verschillen op te merken.

Het dier miste een neushoorn. De voorhoofdhoorns waren hol. Dan waren er nog de gebogen, peddelachtige hoorns op de achterkant van de kraag – de grootste ooit gevonden op een gehoornde dinosaurus – en een opvallende, asymmetrische punt in het midden.

“Toen begonnen we echt opgewonden te raken”, zegt Mark Lewin, paleontoloog bij het Natural History Museum of Utah en auteur van het onderzoek. “Omdat het duidelijk werd dat we iets nieuws hadden.”

Omdat de schedel bestemd was voor een museum in Denemarken, vernoemde het team het dier naar de Noorse god Loki. “Het lijkt echt op de helm die Loki draagt,” zei Dr. Lewin.

Dr. Sertich zei dat deze ontdekking licht werpt op de evolutie van gehoornde dinosauriërs in Noord-Amerika. Tijdens het Late Krijt werd het continent in tweeën gedeeld door een binnenzee. Twee groepen gehoornde dinosaurussen zwierven door het westelijke subcontinent Laramidia. Chasmosaurines – de familie waaruit uiteindelijk Triceratops voortkwam – komen vooral voor in de zuidelijke helft van het Indiase subcontinent, terwijl Centrosaurines – de familie waartoe Lokiceratops behoort – doorgaans in het noorden voorkomen.

Lokiceratops is de vierde Centrosaurine die wordt aangetroffen in het ecosysteem van Montana.

Onderzoekers zeggen dat er in andere delen van Noord-Amerika geen overblijfselen van deze soorten zijn gevonden, wat past in een breder patroon van diversiteit aan gehoornde dinosauriërs in het Westen.

“We hebben geen dieren gevonden die in Canada in Utah leefden, of dieren die in Utah in New Mexico leefden,” zei Dr. Lewin.

Het team suggereert dat de dynamiek mogelijk werd veroorzaakt door seksuele selectie, omdat verschillende groepen vrouwelijke gehoornde dinosaurussen een specifieke esthetische smaak ontwikkelden die leidde tot explosies in de evolutie van lokale soorten. In moderne ecosystemen heeft dit proces ertoe geleid dat nauw verwante paradijsvogels verschillende soorten vertoningen hebben ontwikkeld en tegelijkertijd ecologische niches hebben gedeeld.

Tegen het einde van deze periode waren centrosauriërs grotendeels verdwenen, en dieren zoals Triceratops en Tyrannosaurus rex varieerden van Mexico tot Canada, wat duidt op een homogener continent, zei Dr. Sertic.

“Het heeft gevolgen voor de moderne wereld. Naarmate het klimaat warmer wordt en verandert, veranderen de dierenverdelingen”, voegde hij eraan toe. “Het bestuderen van klimaten en ecosystemen uit het verleden en hoe ze met elkaar in wisselwerking stonden, zal van invloed zijn op ons begrip van wat er in de toekomst zou kunnen gebeuren.”

Niet iedereen deelt deze interpretatie of gelooft dat dieren zoals Lokiceratops verschillende soorten vertegenwoordigen. Veel ceratopsische soorten waren gebaseerd op beperkte overblijfselen, wat tot mogelijke overinterpretatie leidde, zei Denver Fowler, een paleontoloog in het Dickinson Museum in North Dakota die niet bij het onderzoek betrokken was.

De holle wenkbrauwhoorns die bijvoorbeeld bij Lokiceratops voorkomen, zijn ook aanwezig bij de oudste volwassen Triceratops, terwijl de asymmetrische hoornhoogte op de kraag een genetische gril zou kunnen zijn, zei hij.

“Veel van de kenmerken hier kunnen slechts tekenen zijn van een zeer volwassen Medusaceratops, en dat zou de meest conservatieve interpretatie zijn,” zei Dr. Fowler.

Dr. Fowler en enkele collega’s zijn voorstander van een ander voorstel: minder soorten met meer individuele diversiteit die geleidelijk verschoven van Mexico naar Alaska. Hij voegde eraan toe dat naarmate er meer fossiele resten opduiken, het duidelijk zal worden wat de belangrijke verschillen zijn.

“Het is een verbazingwekkend exemplaar dat absoluut beschreven moet worden”, zei Dr. Fowler. “Het helpt ons echt om de dieren te antropomorfiseren.”

Naarmate er meer overblijfselen naar voren komen, zullen de teams kunnen testen of Lokiceratops zijn eigen soort was, zei Dr. Sertich.

“Ik kan acht onbeschreven soorten bedenken die binnenkort zullen verschijnen,” zei Dr. Lewin. “Ik denk niet dat we 1 procent hebben van de diversiteit aan echte ceratopsiden die in Noord-Amerika leefden.”