NASA detecteert verbluffende roze 'vlammen' die achter een totale zonsverduistering vandaan komen – wat zijn dat?

Een NASA-fotograaf heeft verbluffende beelden vastgelegd waarop majestueuze fuchsia-roze vlammen lijken te zijn die van achter de zonsverduistering exploderen.

Snapper Keegan Barber legde de totale zonsverduistering vast toen de maan de zon verduisterde en Dallas, Texas op 8 april 2024 in duisternis dompelde.

De beelden tonen enorme roze plasmatorens die van het oppervlak van de zon naar de tweede atmosfeer, de chromosfeer, en de buitenste corona van de zon pulseren.

Deze roze vlammen ter grootte van een planeet worden ‘zonneprotuberansen’ genoemd – ringen van verankerd plasma of oververhit elektrisch geladen gas – die maandenlang op het oppervlak van de zon kunnen blijven bestaan.

Zowel de zwakke buitenste lagen van de zon, de atmosfeer als de corona, waar deze zonneprotuberansen stromen, worden gewoonlijk overstemd door de volle kracht van de helderheid van de zon, maar waren tijdens de zonsverduistering van vorige week zowel voor professionele als voor amateurastronomen zichtbaar.

Een protuberans verschilt van een zonnevlam doordat vastgezette ringen van plasma, of elektrisch geladen gas, maanden achtereen op het oppervlak van de zon kunnen blijven bestaan.

Zonneprotuberansen zijn ook enorm en kunnen tien keer de diameter van de aarde of meer hebben

Barber, die ook als beeldonderzoeker bij NASA werkt, kon verschillende opnamen met hoge resolutie maken van de verschijning van de zon, die buitengewoon zichtbaar was dankzij de maan, die alles verduisterde behalve de witte corona en de roze chromosfeer van de zon.

Maar zelfs gewone toeschouwers die de zonsverduistering veilig vanachter een eclipsbril bekijken en de gebeurtenis filmen met niets meer privé dan een telefooncamera, kunnen een glimp opvangen van de rozerode sterrenbeelden.

“Ik weet niet wat deze rode dingen eigenlijk zijn, maar ze waren zichtbaar met het blote oog”, plaatste een Reddit-gebruiker op de pagina r/spatie subreddit: “En ze verschijnen heel duidelijk op de camera.”

Zonneprotuberansen ontlenen hun roodachtig roze kleur aan de transformatie van waterstofgas in de zon in plasma, omdat elementair waterstof een roodachtig licht uitstraalt wanneer het tot hoge temperaturen wordt verwarmd.

Het is al lang bekend dat het verwarmen van verschillende chemische elementen specifieke kleuren produceert, een wetenschappelijk feit dat in de vuurwerkindustrie wordt gebruikt:

Kopermetaal in vuurwerk geeft bijvoorbeeld uitbarstingen van blauw licht af, terwijl bekend is dat barium heldergroene kleuren produceert, en natrium heldergeel explodeert.

Een NASA-beeldonderzoeker maakte verschillende opnamen met hoge resolutie van deze protuberansen op de zon, die buitengewoon zichtbaar waren dankzij de maan, die alles verduisterde behalve de witte corona en de roodachtig roze chromosfeer van de zon.

Eén Reddit-poster deed een aantal berekeningen, gebaseerd op de diameter van de zon, en ontdekte dat deze protuberans ongeveer vijf keer zo lang is als de aarde. “Deze uitstulping aan de onderkant is ongeveer 17,5 pixels lang, oftewel 70.000 kilometer hoog”, zeiden ze.

De gebogen en puntige vormen van elk uitsteeksel zijn afgeleid van de magnetische velden eromheen die de stroom elektrisch geladen waterstofplasma erin vasthouden, zoals de stroom van metalen kogels in een magnetische buis.

In de loop van de eerste dag van zijn bestaan ​​begint de heliopauze als een kleinere ring dichter bij het oppervlak van de zon, die uitzet of zich ontvouwt als een losse draad op een trui, en zich verder uitstrekt tot in de bovenste atmosfeer van de zon.

Een gigantische kernfusiereactie, gebonden in de ruimte door zijn eigen zwaartekracht, bestaat grotendeels uit plasma, een geëlektrificeerd gas van elektronen en ionen.

De geëlektrificeerde stroom van dat plasma is volgens astronomen de oorzaak van de krachtige vergrotende pulsen die soms uit de zon komen.

Wanneer magnetische ringen de ruimte in worden gelanceerd, worden enorme stromen plasma aangetrokken om ze te vullen, waardoor protuberansen ontstaan ​​die weken of maanden kunnen aanhouden.

Hoewel de heldere bogen van deze zonneprotuberansen vaak instorten of gas door hun magnetische veldlijnen naar de zon 'laten stromen', zijn er gevallen waarin ze instabiel worden en hun energie vrijkomt in de ruimte.

“Ten tijde van de zonsverduistering bevond de zon zich dicht bij het zonnemaximum, een periode van verhoogde activiteit die ongeveer elke elf jaar optreedt wanneer het magnetische veld van de zon omdraait”, aldus de geofysica-schrijver van de NASA. Lindsey Dorman Hij zei.

Ze merkte op dat “de activiteit van de zon heel anders was tijdens de totale zonsverduistering in 2017.” “Destijds naderde het zonneminimum.”

Beelden gemaakt tijdens de zonsverduistering van 2017, tijdens een periode van minder intense zonne-energie en zonneactiviteit tijdens dit periodieke laagwater, lieten minder verstrengeling en lagere stromen van magnetische ontploffingen en plasma van de zon zien.

Dorman zei dat ‘uitbarstingen’ zoals deze protuberansen in 2017 ‘beperkt waren tot het equatoriale gebied van de zon’.