NASA-wetenschappers hebben een aanwijzing ontdekt voor het mysterie van de samentrekking van planeten

NASA-wetenschappers hebben zich zorgen gemaakt over de populatie planeten die lijkt te krimpen. De boosdoener kan straling zijn.

Er zijn allerlei werelden buiten ons zonnestelsel. Verre buitenaardse planeten, exoplaneten genoemd, kunnen gasreuzen zijn zoals Jupiter, rotsachtige bollen die ongeveer zo groot zijn als onze planeet, of zelfs ‘superjets’ zo compact als suikerspin.

Maar er is een mysterieuze opening waar zich planeten zouden moeten bevinden die ongeveer 1,5 tot 2 maal zo breed zijn als de aarde.

Een mysterieuze opening waar planeten zouden moeten zijn

Van de ruim 5.000 door NASA ontdekte exoplaneten zijn er genoeg superaardes (tot 1,6 keer de breedte van onze planeet) en veel sub-Neptuniaanse planeten (ongeveer twee tot vier keer de diameter van de aarde), maar nauwelijks enkele. planeten ertussen..

“Exoplaneetwetenschappers hebben nu genoeg gegevens om te zeggen dat deze kloof niet alleen maar een toevalstreffer is. Er is iets aan de hand dat verhindert dat planeten deze omvang bereiken en/of behouden”, zegt Jesse Christiansen, onderzoeker aan het California Institute of Technology en wetenschappelijk hoofd van het exoplanetenarchief van NASA, woensdag in een persbericht.

Wetenschappers denken dat dit komt doordat sommige van de sub-Neptuniaanse planeten kleiner worden, hun atmosfeer verliezen en over het grootteverschil heen versnellen totdat ze zo klein worden als gigantische aardes.

Het laatste onderzoek van Christiansen suggereert dat deze werelden kleiner worden omdat straling uit de kernen van de planeten hun atmosfeer de ruimte in duwt.

de StadionEen studie die woensdag in The Astronomical Journal is gepubliceerd, kan het mysterie van ontbrekende exoplaneten oplossen.

Het kan zijn dat de planeten zelf hun atmosfeer uit elkaar duwen

Krimpende exoplaneten missen mogelijk de massa (en dus de zwaartekracht) om hun atmosfeer dichtbij te houden.

Het exacte mechanisme van atmosferisch verlies blijft echter onduidelijk.

De nieuwe studie ondersteunt één hypothese die wetenschappers volgens de publicatie ‘basisenergiemassaverlies’ noemen.

Massa verliezen met kernenergie is geen trendy nieuw trainingsplan. Dit gebeurt wanneer de kern van de planeet straling uitzendt die de atmosfeer van onderaf duwt, waardoor deze zich na verloop van tijd van de planeet losmaakt, aldus de release.

De andere hypothese, fotoverdamping genoemd, zegt dat de atmosfeer van de planeet wordt verdreven door de straling van zijn gastster.

Maar er wordt aangenomen dat fotoverdamping plaatsvindt wanneer de planeet 100 miljoen jaar oud is, en volgens de verklaring zou massaverlies door fundamentele energie dichter bij de miljardste verjaardag van de planeet kunnen optreden.

Om beide hypothesen te testen, keek het team van Christiansen naar gegevens van NASA’s gepensioneerde Kepler-ruimtetelescoop.

Ze onderzochten sterrenhopen van meer dan 100 miljoen jaar oud. Omdat wordt aangenomen dat planeten ongeveer even oud zijn als hun gaststerren, zullen planeten in deze clusters groot genoeg zijn om fotoverdamping te ondergaan, maar niet groot genoeg om massa te verliezen door centrale energie.

Wetenschappers ontdekten dat de meeste planeten daar hun atmosfeer behielden, waardoor massaverlies door kernenergie een waarschijnlijkere oorzaak van uiteindelijk atmosfeerverlies werd.

“Recent werk suggereert echter een voortdurende opeenvolging van massaverlies waarbij beide processen aan het werk zijn”, schreef Christiansen op Platform X, voorheen bekend als Twitter, waar hij deelde verbinding Voor een evaluatie van de Harvard University die in juli online werd gepubliceerd.

Het mysterie is dus nog niet opgelost.

Haar werk is nog lang niet voorbij, zei Christiansen in het persbericht, vooral omdat ons begrip van exoplaneten in de loop van de tijd zal evolueren.