Nederlanders zijn dol op iepen

GROSS POINTE PARK – Vervangende iepen tegen iepziekte schieten niet door.
Elke boom die werd geplant om de stad te herbevolken, mislukte.
Terwijl pogingen om de overlevende Amerikaanse iepen te beschermen tegen een invasieve ziekte die in 1928 vanuit Europa in Noord-Amerika werd geïntroduceerd, aan de gang zijn, zijn pogingen om de gemeenschap terug te brengen naar schaduwtuinen met iepenoverdekte, mislukt.
“Dus ik plant geen iepen meer”, zegt Brian Colter, al bijna 30 jaar stadsboswachter van Cross Point Park.
Sinds de Hollandse iep in 1952 in de stad werd ontdekt, dat wil zeggen die op gemeentelijk eigendom, van trottoirs tot parken, is de parkvoorraad van stadsiepen met meer dan 95 procent afgenomen, van 4.009 naar 196, zegt Golder.
Bijna 90 procent van die verliezen, of 3.512, was te wijten aan iep. Golder schrijft de overige 497 toe aan andere oorzaken, waaronder stormschade en ouderdom.
Er zijn 197 volwassen Amerikaanse iepen op stadseigendom.
Golder plantte verschillende vervangende iepen in het park om ruimtelijke en nostalgische gaten op te vullen.
“Er zijn ongeveer zeven soorten ziekteresistente iepen ontwikkeld,” zei hij. “Ik heb ze allemaal getest. Mijn ervaring is dat ze allemaal vatbaar zijn voor iep.
Liberty iep, een cultivar van de Amerikaanse iep (Ulmus americana), werd ooit beschouwd als de redder van het landschap.
“In mijn ervaring, als ze eenmaal een diameter van 10 tot 12 inch hebben, zijn ze slechts ongeveer 50 procent ziekteresistent,” zei Golder. “De meest recente is de Princeton-iep, die ik heb geprobeerd. Het is 100 procent Ulmus Americana, dus het weerspiegelt de vorm van onze historische Amerikaanse iepen. Ze stierven ook aan Nederlandse iepen.

Verliezen in het park zijn naar verwachting zelfs nog hoger op privé-eigendom vanwege de kosten van jaarlijkse injecties met fungicide om boomplagen te helpen voorkomen en bijna geschonden duurzaamheid.
Hoewel Golder pas in 1994 door het park werd ingehuurd, onderzocht hij stadsdossiers om iepverliezen te berekenen voorafgaand aan zijn tewerkstelling.
“De laatste keer dat we solide gegevens hadden die aantoonden hoeveel iepen we elk jaar kappen, was in 1986,” zei Golder. “Maar ik wist hoeveel iepen we eind 1986 hadden en hoeveel iepen we in 1995 hadden. Dus nam ik het gemiddelde van die verliezen.”
205 verliezen in één jaar vonden plaats in 1982.
‘Iepen zijn ook groot,’ zei Golder. “Iedereen die hier destijds woonde, vertelt me ​​​​dat ze in de zomer, toen ze niet naar school gingen, Chippers de hele dag hoorden.”
Vorig jaar stond het bekend om zijn stilte.
“In 2021 heeft een Amerikaanse iep niet verloren van de Nederlandse iep in 70 jaar iepziekte”, zei Golder.
Deze trend zette zich pas in 2022 voort.
“Dit jaar hebben we er al een verloren in het 800-blok van Barrington,” zei Golder.
In april heeft een gemeentelijke aannemer in het 1000-blok van Somerset de tweede iep van het jaar gekapt. Zijn stam van 1,2 meter diameter en prominente takken hebben een vaasachtig silhouet gevormd waarin al tientallen jaren schimmels worden verspreid die door schorskevers worden verspreid.
Tijdens de rechte windstorm van 1997 werden veel iepen ontworteld.
“We hebben 197 bomen verloren”, zei Golder. “Ongeveer half gezonde Amerikaanse iep en half zilveren esdoorn. Er waren een paar populieren en andere slachtoffers.
Veel ongezonde iepen zonder bladeren zijn bestand tegen de storm. Gezonde bomen zijn kwetsbaarder door de dikte van hun luifels.
“Hun bladeren vingen de wind als een groot zeil,” zei Golder. “De wind blies door de doden.”
Ondanks tientallen jaren van verliezen en afnemende voorbeelden van iepen in het hele land, is Elm Street de vijfde meest populaire naam in buurten die worden gevolgd door Living Places.
Geloof echter niet dat George Washington op 3 juli 1775 het bevel over het Eerste Amerikaanse Leger op zich nam tijdens een ceremonie onder een iep op Cambridge Common, Massachusetts.
Hoewel een iep op de campus van de Universiteit van Washington in Seattle werd gesneden uit een iep die op de Commons groeide tijdens de historische gebeurtenis, is er geen bewijs dat de ceremonie plaatsvond onder de Washington Elm of Lore.
“De boom was er destijds – hij werd zichtbaar vanaf zijn ringen toen hij in 1924 viel – maar er is geen bewijs dat de overdracht naar Washington daar of in de buurt plaatsvond”, zegt Douglas Southall Freeman’s biografie van Washington.
Door iepenverliezen veroorzaakte openingen in de stedelijke boomkruin werden verergerd door overbeplanting van gewenste soorten.
Boomverzorgers en landschapsarchitecten leren een verscheidenheid aan boomlijsten om de esthetische gevolgen van het uitsterven van een soort op korte termijn te voorkomen en om plotselinge, onverwachte vervangingskosten te voorkomen. Geen enkele houtsoort mag meer dan 5 tot 10 procent van het totaal uitmaken.
De ironie van het vervangen van overbeplante iepen door essen trof begin deze eeuw de huizen toen de smaragdgroene essenboorder, een invasieve plaag uit Azië, aankwam in het grootstedelijke Detroit en begon de vervangingen te vernietigen.
“Tot op heden zijn er 1.312 stedelijke assneden in het park geweest”, zei Golder.
Na het voltooien van zijn bachelorstudie aan de Universiteit van Michigan, studeerde Golder bosbouw op graduaatniveau aan de Michigan State University.
“Bij MSU hebben ze ons de 10-20-30-regel geleerd”, zei hij.
De regel stelt dat een stadsbos niet meer dan 10 procent van één boomsoort, 20 procent van één soort of 30 procent van één familie mag bevatten.
“Er is enige discussie dat het niet divers genoeg is,” zei Golder.
“De mantra van de stedelijke bosbouw van vandaag is duurzaamheid en soortendiversiteit, en het is eigenlijk een slimme,” Thomas J. Campanella, universitair hoofddocent stadsplanning, schreef in “Republic of Shade: New England and the American Elm.” “Hoe goedbedoeld ook, de Yankee-planters uit het verleden maakten een grote fout door hun gekoesterde bomen zo ver het oog reikte te planten. Maar wat een grote fout. Wat een magie, wat een grootsheid, hun roekeloosheid gaf hen.