Nederlandse student die bijbels smokkelde in de dagen van de Sovjet-Unie

Deze koppige memoires van een van Nederlands meest geprezen romanschrijvers begint met een vreemd belachelijke ontmoeting: in 1988 wordt de schrijver, toen nog een student in het Russisch, gevraagd om te reizen door een vrome vreemdeling. Moet naar Leningrad gaan en 7.000 bijbels afleveren die langs de douane in geïmporteerde aardappelzakken zijn gesmokkeld. Zonder iets te verliezen aanvaardt Watertringer de bizarre opdracht: Bijbels worden niet gratis uitgedeeld aan gelovigen in het evangelie, en alles verloopt volgens plan, behalve dat het tegen woekerprijzen wordt verkocht aan bedriegers.

De aflevering lanceert Watertringer in de glazen wereld van de Sovjet-Unie op het hoogtepunt van Gorbatsjovs Glasnost en Perestrojka, toen een kans om constitutionele democratie te vestigen van korte duur was – de gebeurtenis werd in het Westen als ongevaarlijk en bevrijdend beschouwd. Beschouwd als een vergunning om te breken en in beslag te nemen door gewone Russische mensen. Dit is het koopje van de duivel: brute repressie tegen de chaos van illegale corruptie en de dubieuze uitwisseling van sceptische samenleving heeft nu de macht in handen van Poetin.

In de jaren die volgen, wordt Watertringer verliefd op een leraar en trouwt met hem – en we horen veel over haar zieke Mogi. Meer dramatisch, onder het mom van het regelen van zakenreizen voor buitenlandse haaien, oplichters en zakenlieden, wordt hij onvermijdelijk verzonken in de cyclus van allerlei duistere transacties. Nieuwe markt zonder regelgeving. Je kunt heel snel en gemakkelijk veel geld verdienen. Maar dit gaat natuurlijk allemaal heel erg mis.

In deze zwarte komedie, vloeiend vertaald door Paul Evans, combineert Watertrinker een botte tabloidbeschrijving van de Russische Revolutie van 1905-1917 met het vage idee dat het morele verval van beschaving en geschiedenis niet erg “terug” is. Als “rijm”.

Dit standpunt van het boek, hoewel niet Moutlin en hectisch, is moeilijk te beargumenteren met zijn duistere conclusie dat het fundamentele probleem voor liberale democratieën en Rusland het ‘steeds groeiende verschil tussen rijk en arm’ is. ; Het eigen plezierige leven en het slechte leven van anderen.