Red Wings Project Intel, Alex DeBrinkat Intrigue Rise: NHL Scouts combineren ideeën

Buffalo, New York – De NHL Scouting Association is vooral een week van vergaderingen.

Ja, er vindt een lichamelijk onderzoek plaats – meestal op zaterdag, met een bijbehorende mediadierentuin. Maar het grootste deel van Buffalo’s waarde en tijd gaat naar ontmoetingen tussen prospects en teams. Het is gebruikelijk dat spelers met meer dan 20 teams samenkomen. De teams zullen waarschijnlijk zo’n 60 potentiële klanten ontmoeten. Met dat in gedachten kun je niet teveel lezen in het feit dat elk team elke speler ontmoet.

Maar soms knallen je oren bij het geluid van een. En dat is wat er zaterdag gebeurde, toen prospect-aanvaller Samuel Hunzik zei dat Detroit een van de 25 teams was die hij had ontmoet, en hij ging nog een stap verder: “Detroit was een van… .

Uiteindelijk valt er veel te leren uit een gesprek van 20 minuten. Maar aangezien we Detroit GM Steve Yzerman kennen gezien In de playoff-serie van Hunzik begint hier wat rook op te bouwen.

De Red Wings hebben twee keuzes, op nr. 9 en 17, in de eerste ronde, en Honzek zou in theorie overal kunnen spelen, als een aanvaller van 1,80 meter lang die op alle posities kan spelen. Hunzik zegt dat als hij Drothers had, hij vleugel zou spelen, maar deze week vertelde hij de teams dat het aan hen was en dat hij er geen probleem mee had om centraal te spelen.

Het centrum is natuurlijk de meest voordelige positie, en Hunziks lichamelijkheid – met een goede schaats voor zijn grootte – zal hem een ​​solide vaardigheid geven om daar te blijven, hoewel hij ons misschien kan vertellen dat hij een lichte voorkeur heeft voor de vleugel. Corey Brunman vergelijkt Hunzik met Bruins-aanvaller Pavel Zacha, die net een seizoen van 57 punten heeft afgesloten met de recordbrekende Bruins, met tijd in beide startposities.

Nogmaals, hij hoort thuis in het gesprek over beide draft-picks uit Detroit, maar het idee om Honzek op nummer 17 te richten is duidelijk bijzonder aantrekkelijk, omdat het betekent dat de Red Wings nog een topdoelwit kunnen binnenhalen – van een grotere groep spelers – – op nr. 9.

Een van die kandidaten zou Hunzik’s inheemse Dalibor Dvorski zijn, die ook een van de Detroit-interviews in Buffalo was. Het grootste deel van het jaar is het aandeel van Dvorsky in beweging geweest vanwege de ongelijke resultaten in de Allsvenskan in Zweden in vergelijking met zijn leeftijdsgroep. Hij was dominant in de Zweedse J20-competitie, scoorde een doelpunt (en meer dan twee punten) per wedstrijd en deed bijna hetzelfde in een geweldig optreden op het Wereldkampioenschap Onder-18. In Allsvenskan was zijn productie echter trager en scoorde hij 14 punten in 38 wedstrijden voor AIK.

Het is echter vermeldenswaard dat Dvorsky dit semester aan de jeugdkant staat. Hij speelde het hele seizoen op 17-jarige leeftijd en wordt pas later deze week 18. Dit is een geschikte context, vooral als we kijken naar het verschil in uitkomsten tussen concurreren met leeftijdsgenoten en met mannen. Dvorsky noemde John Tavares en Anze Kopitar als spelers naar wie hij zijn speelstijl vormde, waarbij hij opmerkte dat ze goede tweerichtingscentra zijn met “geweldige aanvalsinstincten, goed schieten, een goed hockey-IQ en ze zijn ook sterk in de puck”.

WHL-centrum Nate Danielson is een andere centrale man in het bereik van de Red Wings, zij het aan de oudere kant van de klas in plaats van aan de jongere kant. Je zou kunnen stellen dat de keuze van Danielson een beetje overbodig is ten opzichte van Detroit’s eerste ronde keuze van Marco Casper vorig jaar, omdat hij soepel skate, in twee richtingen beweegt met hogere scores op de concurrentie en waarschijnlijk minder aanvalswaarde. Maar het toevoegen van Dvorsky of Danielson aan de groep zou de Red Wings in de toekomst plotseling een benijdenswaardig middenbeeld geven, met Kasper, Dylan Larkin en Andrew Copp al op hun plaats (hoewel de laatste in zijn latere jaren zeker naar de vleugel zou kunnen verhuizen) .

Ik zou verwachten dat ten minste één van de twee wordt gekozen voordat de Red Wings in de negende eindigen, maar beide zijn waarschijnlijk verdwenen. Dit scenario, waarin ze allebei in de top acht worden gekozen, betekent echter waarschijnlijk dat Detroit een kans maakt op de speler die ze al vroeg in het proces hebben gemarkeerd: de Amerikaanse NTDP-vleugelspeler Ryan Leonard.

Het vinden van een ideaal om te vergelijken met Leonard is moeilijk, want ondanks zijn aantrekkelijke combinatie van kracht en aanvallende aanraking, is hij nog steeds minder dan 1,80 meter lang, waardoor er ruimte is om je af te vragen hoeveel van deze krachtpatser uiteindelijk stand zal houden tegen de profs. Maar zijn spel doet me in sommige opzichten aan Tyler Bertuzzi denken, en het krijgen van een speler van competitief kaliber die echte aanval kan toevoegen, zal twee grote vakjes aanvinken voor de Red Wings, die Bertuzzi moeten vervangen om vooruit te komen.

Een opmerking van Leonard waar ik deze week van heb genoten. Ik vroeg hem naar zijn gouden medaille-overwerkdoel voor de Verenigde Staten op de U18-werelden, en naar het geblokkeerde schot dat eraan voorafging – dat Team USA-coach Dan Moses benadrukte in een recent interview. de atleet. Ik wilde weten: voelt hij nog steeds de effecten van de knobbel?

Hij gaf toe dat “zijn been een beetje irritant was”. ‘Maar het is de wedstrijd om de gouden medaille, het is verlenging, je adrenaline heeft de controle. Ik voel niets.

Taaiheid en concurrentievermogen kunnen soms als buzzwords aanvoelen in het NHL-ontwerpproces, aangezien elk team duidelijk naar deze eigenschappen verlangt. Maar dit is een zeer goede belichaming van wat Red Wings probeert te bouwen. Ik geloof ook nog steeds dat Leonard’s teamgenoot, Gabe Perreault, in de Detroit-mix zal zitten – voor een Red Wings-team zonder aanval, zou Perreault’s merk van intelligentie en creativiteit in een enorme behoefte voorzien.

Dat zijn veel namen, en het spreekt tot de diepte van deze categorie, vooral in de toekomst. En dat is een argument voor de Red Wings om de negende keuze te gebruiken in plaats van een van de beste verdedigers in de klas, ervan overtuigd dat ze nog steeds een aanvaller kunnen krijgen die ze leuk vinden op 17-jarige leeftijd, maar zich ervan bewust dat de beste ‘D’s in de klas – inclusief David Reinbacher En Dmitry Symashev, Tom Wilander, Axel Sandin-Bilica – ze kunnen voor die tijd worden weggerukt vanwege relatieve zeldzaamheid.

Vooral Wilander is een opkomende speler sinds zijn geweldige spel op de U18-werelden, nadat hij Rögle heeft geholpen het Zweedse J20-kampioenschap te winnen. En of zijn interviews met teams zoiets als gaan Zijn interview met Brunemann en mij op “de atleet Hockey bood aan: “Ik verwacht alleen dat dit zo doorgaat. Willander was indrukwekkend over een aantal onderwerpen, maar hij maakte de meeste indruk op mij toen hij sprak over de oorsprong van zijn geweldige schaatsen – zijn beste als speler, naar mijn mening.”

“In het begin was ik verschrikkelijk,” zei Wilander. “Ik was zo van, werkelijk Slecht in skiën. Het was zelfs zo erg dat ik mijn vader vroeg om een ​​hele winter vrij te nemen van school, alleen maar om te oefenen met skiën, en zo erg was het. Dat is tenminste wat hij me vertelde. Ik denk dat het niet vanzelfsprekend voor me was, maar we hebben veel getraind toen ik jong was.”

Wilanders vader is Sollentuna’s directeur jeugdhockey, en dat helpt zeker. Maar de toewijding om zijn schaatsen te ontwikkelen – tot dit huidige niveau, niet minder – valt echt op als een indicator van de drive van de verdediger. Hij zei dat hij zich dit seizoen veel heeft gefocust op het verbeteren van zijn aanval, zowel technisch als tactisch, en tegen het einde van het jaar speelde Wilander groots voor Zweden en scoorde hij drie doelpunten en acht punten in zeven wedstrijden op het U18 Wereldkampioenschap. En zijn doelen voor zichzelf zijn hoger.

“Natuurlijk mik ik hoog. Ik wil de eerste soort zijn. Maar ik heb het gevoel dat mijn kracht in het tweerichtingsspel ligt, ik heb het gevoel dat ik sterk ben in skateboarden, ik doe hard mee en ik Ik ga sterk op de planken.”

Zijn ontmoeting in Detroit was gepland kort nadat we elkaar hadden gesproken, dus ik heb geen notities over hoe dat gebeurde, maar ik liet het gesprek totaal onder de indruk achter. Hij toonde zelfs gevoel voor humor toen hem werd gevraagd naar het idee om met mede-Rögle-producer William Wallinder te spelen om een ​​Wallinder-Willander-paar te vormen (hij zei dat het al eerder was gebeurd op een kermis).

Hij heeft Red Wings-fans ook grapjes zien maken over het idee en zeiden: “Ik denk dat het een goed idee is, het zorgt ervoor dat de commentatoren iets krijgen om hun hoofd omheen te wikkelen.”

Er is nog een voordeel om de League op één plek te krijgen om te verzamelen: rapporten en geruchten over hoe spelers zouden kunnen zijn, beginnen te rollen tussen nu en het ontwerp (waar we nu iets meer dan twee weken van verwijderd zijn).

En de Red Wings bevonden zich daar tijdens het weekend middenin, met Pierre LeBron die meldde dat producer Alex DeBrincat van eigen bodem de senatoren een lijst met voorkeursbestemmingen had gegeven als Ottawa zou besluiten hem te verhandelen. Detroit is natuurlijk een van de interessantste landingsplaatsen — niet alleen vanwege DeBrincat’s roots hier, maar ook omdat de Red Wings wanhopig op zoek zijn naar een scorer van zijn kaliber en genoeg ruimte en troeven hebben om hem te verwerven. Hij stond vorige maand bijna bovenaan onze lijst met potentiële Red Wings-handelsdoelen.

De details van zo’n transactie, als het zou gebeuren, zouden fascinerend zijn tussen twee teams die op vergelijkbare tijdlijnen lijken te zitten.

Ottawa gaf de zevende en 39e keuze in de draft van vorig jaar op, evenals een derde speler in 2024, om DeBrincat te krijgen, maar dat was met nog twee jaar teamcontrole te gaan, waarvan één in een vriendschappelijke wedstrijd van $ 6,4 miljoen. Dat is niet langer het geval, met DeBrincat een RFA voor een jaar onbeperkt gratis bureau, een in aanmerking komend bod van $ 9 miljoen en zijn minst productieve seizoen sinds 2019-20. Simpel gezegd, de senatoren krijgen niet terug wat ze afgelopen zomer aan DeBrincat hebben opgegeven.

Maar we hebben het nog steeds over een meervoudig doelpuntenmaker met 40 doelpunten, en dat is precies waarom de Red Wings zo geïnteresseerd zijn in de kosten.

Wat kan het zijn? Een goed vergelijkbare handel in de afgelopen tijd zou de handel van Kevin Fiala afgelopen zomer van Minnesota naar Los Angeles kunnen zijn. De 25-jarige Fiala, een RFA die een UFA-plaatsingsjaar was, had een fantastisch seizoen bij de Wild toen hij door Brock Faber als 19e overall aan de Kings werd gedeeld.

Het is dus gemakkelijk om te zeggen dat het standaard Red Wing-pakket mogelijk moet worden gebouwd rond keuze 17 en een spraakmakende prospect.

Het vinden van de Faber-formule is moeilijk, aangezien hij een zeer goede prospect was, maar ook een aantal unieke omstandigheden had als universiteitsspeler nadat hij twee jaar naar een vrij bureau kon gaan. Hij was echter een semi-NHL-prospect die eruitzag alsof hij in de tweede ronde beter zou presteren. Twee namen die in je opkomen zijn vleugelspeler Jonathan Berggren, die vorig seizoen zijn NHL-debuut maakte, en Wallender.

Een verlies in een van beide zou Detroit treffen, maar de Red Wings zouden de topscorer krijgen die ze zo hard nodig hebben in de top zes. Maar van de twee zou Berggren logischer kunnen zijn, door Ottawa weer een kleinere, aanvallende speler terug te brengen die precies in hun opstelling past, in tegenstelling tot Wallender, die misschien meer tijd nodig heeft om te rennen (en die misschien ook de voorkeur geeft aan een redding van Detroit) .

Zelfs als de transactie slaagt, is er nog steeds een bevel om DeBrincat te betalen, die AAV waarschijnlijk niet in overeenstemming zal krijgen met de QO van $ 9 miljoen in een langetermijnovereenkomst, maar nog steeds een flinke verhoging verschuldigd zou zijn.

Zeker, Detroit zou graag DeBrincat op iets als Fiala’s zevenjarige contract van $ 7,875 miljoen krijgen, maar zijn statistische carrièreprofiel komt eigenlijk dichter bij dat van Patrik Laine, die afgelopen zomer voor vier jaar tekende, $ 8,7 miljoen.

Dit zorgt voor een beetje een puzzel. Laine’s enige vierjarige deal is een verwarrende factor, maar de vertegenwoordiging van DeBrincat kan zeker beweren dat Laine zijn beste bedrijf is. Dat is dezelfde maximale hit die Dylan Larkin heeft, en ondanks de kwaliteit van DeBrincat zijn er genoeg ups en downs in zijn productie geweest (zelfs met relatief hoge grond) dat $ 8,7 miljoen misschien ongemakkelijk terrein is. Vooral na het opgeven van een aantal belangrijke troeven in het proces.

Dus hoewel de afstemming duidelijk is, hebben de Red Wings op meerdere niveaus nog veel om over na te denken op dat front – en met de dienstplicht en het vrije agentschap nadert het nog maar ongeveer twee weken om een ​​beslissing te nemen.

(Photo by Alex DeBrincat: Richard A. Whittaker/Icon Sportswire via Getty Images)