/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_asset/file/25255185/246965_vision_pro_VPavic_0001.jpg)
THij is de Lord of the Rings: The Rings of Power (Prime video) is waarschijnlijk verdeeldheid zaaiend, althans afhankelijk van of je het op een grote tv bekijkt of naar zijn geweldigheid staart op je telefoon of laptop. Het is zo rijk en prachtig dat het gemakkelijk is om de eerste aflevering te besteden aan het overwegen van het landschap, heen en weer slingerend tussen de landen van elfen, dwergen, mensen en ambachtslieden. Dit is een tv die bedoeld is voor de grote schermen, hoewel hij zeker bedoeld is om op kleinere schermen te zien. Het is zo filmisch en prachtig dat het maakt Drakenhuis Ze zien eruit alsof ze in Minecraft zijn samengesteld.
Dit maakt het moeilijk om The Rings of Power als een reguliere serie te beoordelen, omdat er zoveel aan ongewoon is. Hij is Tolkien, wat betekent dat deze wereld inderdaad door velen wordt vereerd en geliefd, in de vorm van boeken, Peter Jackson-films of beide. Er is een ongebruikelijk gewicht van verwachting voordat een kijker op play drukt. Voeg daarbij het feit dat dit de duurste tv-serie is die ooit is gemaakt – $ 465 miljoen voor acht afleveringen – en het is moeilijk om het als gewoon een andere show te zien. Het is een evenement, een spektakel, maar als het niet helemaal perfect is, is het dan een mislukking?
De eerste tien minuten van de openingsaflevering zetten een krachtig, fantastisch geëngageerd ritme en toon. Het begint rustig en mooi, als een jonge Galadriel op een papieren schip vaart in de “onsterfelijke landen” van Valinor. Toen trok het zich scherp terug, racete door eeuwen van geschiedenis en oorlog, en resoluut de duistere leider Morgoth omver te werpen. Ik ben meestal op mijn hoede om de inleidende tekst te moeten lezen voordat ik aan een nieuwe serie begin – het zou op zichzelf moeten staan - maar misschien helpt het hier om wat huiswerk te doen.
Tegen de tijd dat ik me vestigde, in de schemering van de Second Age, was Galadriel (Morvid Clark) de leider van de noordelijke legers, een woestenij, die nog steeds op jacht was naar Morgoths luitenant, Sauron, op een voorgevoel, eeuwen nadat de meeste elven geloofden dat hij was verslagen.
Ik hou van Galadriel de vechter. Het is moedig, gebrekkig en arrogant, even bloedig als briljant, angstaanjagend door de verschrikkingen van de oorlog. Als dat niet leuk klinkt, wacht dan tot je ziet wat je met sneeuwvissen doet.
Als de elfen intensiteit brengen, is er genoeg aards licht en vreugde in het gat, Tolkiens voorouders van de hobbits, die zich voorbereiden op hun seizoensmigratie. De kleintjes smullen van bessen en dartelen in de modder, en de ouderen (inclusief Lenny Henry) zijn aanwezig om uit te leggen hoe het allemaal in elkaar past, met een impopulaire show over wie er woont en waar ze haar moeten beschermen. De openingsaflevering laat ons ook kennismaken met de Southlands, waar elven en mensen ongemakkelijk naast elkaar bestaan te midden van decennia van naoorlogse wrok.
Het duurt tot aflevering twee en de komst van de dwergen voordat een meeslepend gevoel tot bloei komt – dat gevoel dat dit een volledig gerealiseerde wereld is die het waard is om met heel je hart in te springen. De dwergen lossen het op en temperen enkele van je meest bizarre showinstincten. Het is geen spoiler om te zeggen dat de oerdichter snel uit elkaar ging. Het aandringen van de elfen dat “de dagen van onze oorlog voorbij zijn” is meer een droom dan een koude politieke analyse. Er zijn vanaf het begin hints dat er verval in de lucht hangt en het zal niet lang duren voordat die hints in sirenes veranderen, die massaal waarschuwingen laten klinken. Als het eng wordt, is het echt eng. Tegen het einde van aflevering twee was de sfeer ademloos gespannen en veel gruwelijker dan ik had verwacht.
Ik heb wat kleine bedenkingen. Soms is er een vleugje ‘scheten snuiven’-weergave, wat misschien moeilijk te vermijden is wanneer elke andere regel een aforisme met een pokerface is zoals: “Een hond blaft misschien naar de maan, maar hij kan hem niet neerhalen.” Ook het tempo is alles of niets. Ze racet door verbluffende actiescènes, of vertraagt in één gesprek of een doelgerichte blik. Maar dit zijn eigenaardigheden, en uiteindelijk wint de scène. Het is een erg leuke tv, filmisch feest. Nu moet ik gewoon iemand vinden die een enorme tv heeft om me mee te laten kijken.
“Communicator. Muziekliefhebber. Gecertificeerde bacon-pionier. Reisadvocaat. Subtiel charmante social media-fanaat.”
More Stories
Eric Church overtuigt countryfans met zijn bijzondere Stagecoach-set
Echte 'Baby Rendier'-vrouw beweert dat 'Richard Judd mij volgt'
Hawaii werd na drie seizoenen op CBS geannuleerd