EEN ECHT ZEEMONSTER – Wetenschappers hebben een enorme nieuwe soort mosasaurus ontdekt

Er is ontdekt dat Jörmungandr, een enorme 7 meter lange zeehagedis die 80 miljoen jaar geleden leefde, een overgangssoort is tussen twee bekende mosasauriërs.

Wetenschappers hebben onlangs een nieuwe geïdentificeerd Classificeren Mosasauriërs, grote vleesetende waterhagedissen die leefden in het late stenen tijdperk Krijt-tijdperk een periode. Met ‘overgangskenmerken’ die hem tussen twee beroemde mosasauriërs plaatsen, is de nieuwe soort vernoemd naar een zeeslang uit de Noorse mythologie, Jörmungandr, en het kleine stadje Walhalla in North Dakota, vlakbij de plaats waar het fossiel werd gevonden. papier beschrijft Jormungandr walhallaensis Het is onlangs gepubliceerd in Bulletin van het American Museum of Natural History.

Vergelijkende kenmerken en historische context

“Als je vinnen op een Komodovaraan zou zetten en hem heel groot zou maken, zou hij er in principe zo uit hebben gezien”, zegt hoofdauteur Amelia Zietlow, Ph.D. student vergelijkende biologie aan de Richard Gilder Graduate School van het American Museum of Natural History.

De eerste mosasaurus werd meer dan 200 jaar geleden ontdekt en het woord mosasaurus dateert van vóór het woord dinosaurus. Maar er blijven veel vragen over deze dieren, waaronder hoe vaak ze zwemvliezen ontwikkelden en volledig in het water terechtkwamen – onderzoekers denken dat dit minstens drie keer en mogelijk vier of meer keer gebeurde – en of ze nauwer verwant waren aan varanen of slangen. Onderzoekers proberen nog steeds te bepalen hoe verschillende groepen mosasauriërs zich tot elkaar verhouden, en de nieuwe studie voegt een nieuw stukje aan die puzzel toe.

Lijntekening van een schedel Jörmungandr en Halaensis. Krediet: Henry Sharp

Ontdekking van fossielen

Het fossiel waarop het onderzoek is gebaseerd, werd ontdekt in 2015, toen onderzoekers bij opgravingen in het noordoostelijke deel van North Dakota een indrukwekkend exemplaar vonden: een bijna complete schedel, kaken en een hersenwervelkolom, evenals een aantal wervels.

Na uitgebreide analyse en oppervlakkig scannen van het fossiele materiaal ontdekten Zietlow en haar medewerkers dat dit dier een nieuwe soort is die een mozaïek van kenmerken bevat die te zien zijn in twee beroemde mosasauriërs: Clydastis, een kleinere, primitievere vorm van de mosasaurus; En Mosasauruseen grotere vorm die bijna 15 meter lang is geworden en naast elkaar leeft Tyrannosaurus rex. Het exemplaar wordt geschat op ongeveer 7 meter lang, en naast vinnen en een haaiachtige staart zou het ook ‘boze wenkbrauwen’ hebben gehad, veroorzaakt door een benig uitsteeksel in de schedel, en een ietwat stompe staart die gelijkmatig had kunnen zijn. korter. Van haar lichaam.

Evolutionaire inzichten en geologische betekenis

“Terwijl deze dieren zich ontwikkelden tot gigantische zeemonsters, brachten ze voortdurend veranderingen aan,” zei Zitlow. “Dit werk brengt ons een stap dichter bij het begrijpen hoe al deze verschillende vormen zich tot elkaar verhouden.”

Het werk suggereert dit Jormungandr Het was een kennismaking met Mosasaurus En hij leefde ongeveer 80 miljoen jaar geleden.

“Dit fossiel komt uit een geologisch tijdperk in de Verenigde Staten dat we niet echt begrijpen”, zegt co-auteur Clint Boyd van de North Dakota Geological Survey. “Hoe meer we de geografische en temporele tijdlijn kunnen invullen, hoe beter we deze wezens kunnen begrijpen.”

“Een verhaal”, voegde co-auteur Nathan Van Vranken van Eastern West Virginia Community and Technical College eraan toe Jormungandr Het schetst een fascinerend beeld en helpt bij te dragen aan ons begrip van de meest noordelijke regio’s van de Interior Seaway, vooral met mosasauriërs, en ontdekkingen als deze kunnen wetenschappelijke nieuwsgierigheid opwekken.

Referentie: “Jörmungandr en Halaensis“Een nieuwe mosasaurine (Squamata: Mosasauroidea) uit de Pierre Shale Formation (Pembina Member: Middle Campanian) van North Dakota” door Amelia R. Zietlow, Clint A. Boyd en Nathan E. Van Vranken, 30 oktober 2023, Bulletin van het American Museum of Natural History.
doi: 10.5531/sd.sp.60