Steve McCurry’s foto van de training van Shaolin-monniken legt hun verbazingwekkende acrobatische bewegingen vast

CNN
—

Noot van de redactie: In knalkijken we naar de kracht van één enkel beeld en beschrijven we de verhalen over hoe moderne en historische beelden werden gemaakt.

Een jonge Shaolin-monnik rent horizontaal over de muur, met een intense concentratie en misschien een vleugje verbazing op zijn gezicht. Vier andere stagiaires van een vechtsportacademie nabij de Shaolin-tempel in de Chinese provincie Henan rusten achteloos uit, schijnbaar onbewust van de zwaartekracht tartende actie die boven hun hoofden plaatsvindt. Hun feloranje gewaden en Feiyue’s sportschoenen stonden in contrast met de zandmuur achter hen.

De wazige rug van een man aan de linkerkant van het beeld benadrukt de scherpe beweging in het midden. Een monnik die zich op de achtergrond uitstrekt, toont zijn bekwaamheid in een gespleten houding.

“Er is sprake van actie op hoog niveau”, vertelde fotograaf Steve McCurry aan CNN over de compositie van de foto tijdens een videogesprek vanuit zijn huis in Philadelphia. ‘En deze andere kinderen hangen gewoon rond.’

Afbeelding te zien in Magnum Vierkant afdrukken te koopDie eindigt op 5 mei, samen met het werk van andere fotografen. Hij fotografeerde het in 2004, als onderdeel van een persoonlijk project, terwijl hij de wereld rondreisde om verschillende vormen van het boeddhisme te documenteren. Hoewel hij zichzelf niet als boeddhist beschouwt, is McCorry al lang geïnteresseerd in de religie en past hij enkele principes ervan in zijn eigen leven toe.

De Shaolin-tempel – gesticht in 495 na Christus op de hellingen van de heilige berg Song – zou de thuisbasis zijn van het Chan-boeddhisme. Hoewel de religie de nadruk legt op geweldloosheid, beoefenden de krijgermonniken van de tempel aanvankelijk vechtsporten om zichzelf tegen bandieten te verdedigen. Na verloop van tijd raakte hun rigoureuze fysieke training nauw verbonden met hun zoektocht naar verlichting.

Tegenwoordig is Shaolin Kung Fu algemeen bekend en worden de prestaties van de monniken op het gebied van atletiek nagebootst in populaire films. De film ‘Shaolin Temple’ uit 1982, die Jet Li’s carrière lanceerde en op locatie werd gefilmd, was een van de films die hernieuwde belangstelling voor het klooster wekte. Tegen de tijd dat McCurry de tempel in 2004 bezocht, waren er tientallen vechtsportscholen ontstaan ​​langs de weg die naar de tempel leidde.

“Het is ongelooflijk om ze te zien optreden en oefenen”, zei hij. “Je kunt je niet voorstellen dat mensen dat met hun lichaam kunnen doen.”

McCurry begon zijn carrière bij een plaatselijke krant nadat hij was afgestudeerd aan de Pennsylvania State University. Vervolgens begon hij als freelancefotograaf naar het buitenland te reizen, waarbij hij mensen vastlegde op enkele van de gevaarlijkste en meest afgelegen plekken ter wereld.

Zijn carrière nam een ​​serieuze vlucht nadat hij in 1979, vlak voor de Sovjet-invasie, de grens van Pakistan naar Afghanistan overstak. Hij smokkelde de film door hem in zijn kleding te verstoppen, waardoor de wereld enkele van de eerste beelden kreeg van het conflict, waarbij minstens 500.000 Afghanen omkwamen en miljoenen ontheemd raakten.

Zijn 1984 “Afghaans meisje” De foto, die de doordringende groene ogen van een twaalfjarige vluchteling in Peshawar, Pakistan vastlegde en in juni 1985 op de cover van het tijdschrift National Geographic verscheen, is een van de beroemdste afbeeldingen ter wereld.

In de loop van zijn 50-jarige carrière heeft Macari, nu 74, meer dan twintig paspoorten ingevuld. de dieren Festivals, aanbidders, strijders, conflicten en rampen op bestemmingen van Niger tot India. Het legt het oude versus het moderne vast, het nieuwsgierige te midden van het alledaagse en benadrukt de vertrouwdheid van vreemden.

In 2016 kwam McCurry onder vuur te liggen toen werd ontdekt dat een van zijn foto’s op een tentoonstelling digitaal was bewerkt. Hij Hij zei Het gebeurde in zijn studio terwijl hij op reis was, maar er begonnen meer ogenschijnlijk vervalste beelden op te duiken, wat een debat op gang bracht over de ethiek van de fotojournalistiek.

In reactie op deze beschuldigingen heeft de fotograaf De tijd zei Magazine later dat jaar dat hij na zijn korte periode bij de plaatselijke krant in Pennsylvania nooit was aangenomen door een krant, nieuwsmagazine of nieuwsuitzending. Als freelancer nam hij diverse taken op zich, waaronder reclamecampagnes. Hij zei dat zijn werk “de overstap heeft gemaakt naar het gebied van de beeldende kunst” en dat hij zichzelf beschouwt als een “visuele verhalenverteller”.

Hij voegde eraan toe dat hij begrijpt dat het “verwarrend… zou kunnen zijn voor mensen die denken dat ik nog steeds een fotojournalist ben”, en dat hij vanaf nu Photoshop slechts op een ondergeschikte manier zal gebruiken, zelfs in mijn eigen werk. persoonlijke reizen.”

“Kom steeds weer terug”

Voordat McCurry de foto van de door de muur lopende monnik maakte, had hij twintig jaar eerder de Shaolin-tempel bezocht. De plaats was tijdens die eerste reis ‘echt leeg’, zegt hij, en het enige dat hij zag waren ‘fietsen en mensen in deze Mao-pakken’.

Tegen de tijd dat hij terugkeerde, had de kungfu-rage het land in zijn greep. Hij herinnert zich dat het gebied commerciëler werd. Geïnspireerd door een golf aan kungfufilms hebben tienduizenden (voornamelijk) Chinese jongens en mannen getraind op tientallen scholen in de regio.

De fotograaf kreeg toestemming op een academie en bracht een paar dagen door met de monniken tijdens hun dagelijkse routine, waarbij regelmatig acrobatiek werd getoond. Sommige jongens dineerden met McCurry in een noedelrestaurant aan de overkant van de straat en deelden hun hoop om uiteindelijk een baan te krijgen bij veiligheidsdiensten, prestatiegroepen en de entertainmentindustrie. “Het waren normale kinderen”, voegde hij eraan toe. “Maar ze waren zeer toegewijd en serieus over de praktijk.”

Hij maakte nog meer foto’s van de intensieve trainingsregimes van de monniken tijdens zijn verblijf, waaronder een aantal die ondersteboven aan hun voeten hingen, hun handen stilletjes tegen elkaar gedrukt in een gebedspositie.

Macari probeerde de juiste combinatie van variabelen zoals onderwerp, hoek, licht en achtergrond te vinden, terwijl de monniken hun bewegingen perfectioneerden. “Het is (een kwestie van) fotograferen en steeds weer terugkomen.”

Zijn doorzettingsvermogen werd beloond. “Het is een beeld dat veel emoties oproept”, zei hij over het laatste shot van de monnik die tegen de muur op rent. “Het tovert een glimlach op de gezichten van mensen, of ze hebben ontzag voor de lichaamsbouw van deze kleine jongens.”